พุทธสุภาษิต - ธรรมะไทย

ค้นหาในเว็บไซต์ :

พุทธสุภาษิต

พุทธสุภาษิต เป็นสุนทรพจน์เครื่องเตือนใจ ให้ดำเนินในสัมมาปฏิบัติได้เป็นอย่างดี เพื่อให้เป็นสักขีพยานเด่นชัดอยู่ในใจของนักธรรมอยู่เสมอ

#	เรื่อง	อ่าน
0159	ทุพฺภิ ํ กโรติ ทุมฺเมโธ คนมีปัญญาทรามย่อมทำความประทุษร้าย	16
0158	โทโส โกธสมุฏฺฐาโน โทสะมีความโกรธเป็นสมุฏฐาน	62
0157	ทุฏฺฐสฺส ผรุสา วาจา วาจาของคนถูกโทสะประทุษร้ายแล้ว เป็นวาจาหยาบคาย	43
0156	ชเห กาปุริเส หีเน กุกฺกุโฏวิย เสนกํ ควรละคนชั่วเลวเสีย เหมือนไถ่เหยี่ยวฉะนั้น	41
0155	โกโธ ทุมฺเมธโคจโร ความโกรธเป็นโคจรของคนมีปัญญาทราม	52
0154	โกธาภิภูโต กุสลํ ชหาติ คนถูกความโกรธครอบงำแล้ว ย่อมละกุศลเสีย	39
0153	กเรยฺย วากฺยํ อนุกมฺปกานํ ควรทำตามถ้อยคำของผู้เอ็นดู	45
0152	อิจฺฉํ น เสเวยฺย อนตฺถสญฺหิตํ ไม่ควรเสพ ความอยากอันกำกับด้วยความฉิบหาย	97
0151	อมิตฺตวสมเนฺวติ ปจฺฉา จ อนุตปฺปติ ผู้เป็นไปตามอำนาจของอมิตร ย่อมร้อนรุ่ม ณ ภายหลัง	73
0150	อปฺโป หุตฺวา พหุ โหติ วฑฺฒเต โส อขนฺติโช ความโกรธนั้นเกิดจากความไม่อดทน เป็นน้อยก่อนแล้วเป็นมาก ย่อมเจริญขึ้น	52
0149	อคฺคี ว ติณกฏฺฐสฺมึ โกโธ นรสฺส วฑฺฒติ : ความโกรธของคนย่อมเจริญขึ้น เหมือนไฟในหญ้าและไม้	86
0148	ยตฺถ เวรี นิวีสติ น วเส ตตฺถ ปณฺฑิโต ไพรีอยู่ในที่ใด บัณฑิตไม่อยู่ที่นั้น	140
0147	ผาติ ํ กยิรา อวิเหจยํ ปรํ ไม่เบียดเบียนผู้อื่นควรทำความเจริญ	119
0146	ปญฺหา หิ เสฏฐา กุสลา วทนฺติ คนฉลาดย่อมกล่าวปัญญาแลว่าประเสริฐ	126
0145	น สาธุ พลวา พาโล คนพาลมีกำลังไม่สำเร็จประโยชน์	152
0144	น เว ยาจนฺติ สปฺปณฺณา คนมีปัญญาย่อมไม่ขอเลย	184
0143	น ปาปชนสํเสวี อจฺจนฺตํ สุขเมธติ คนไม่ส้องเสพบาปชน ย่อมได้สุขเหลือล้น	162
0142	ธีโร จ พลวา สาธุ ส่วนปราชญ์มีกำลังสำเร็จประโยชน์	133
0141	ธมฺมํ เม ภณมานสฺส น ปาปมุปลิปฺปติ เมื่อเรากำลังพูดธรรม บาปย่อมไม่เข้ามาติด	150
0140	คณํ วา ปริหเร ธีโร เอโกวาปิ ปริพฺพเช ปราชญ์พึงบริหารหมู่ หรือแม้อยู่คนเดียว พึงเว้นโทษหมด	115