เราอยากให้อภัยกับคนที่ทำให้เราเสียใจที่สุด แต่ยังสับสนอยู่ระหว่างความคิดที่ว่าเขาทำให้เราเสียใจ ร้องไห้ ทำลายความหวังของเรา ใจหนึ่งก็ยังมีความโกรธอยู่ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากอภัยให้เขาไม่อยากเป็นเวรเป็นกรรมต่อกันอีก ไม่รู้จะทำยังไง เราจะเริ่มแผ่เมตตาให้เขานั้นถูกต้องหรือไม่    

เคยเจอเหตุการและความรู้สึกนี้เช่นกันคะเข้าใจมากๆคิดถูกแล้วคะที่จะแผ่เมตตาให้เขาแต่ก่อนที่เราจะแผ่เมตตาให้เขาเราควรอโหสิให้เขาด้วยใจจริงก่อนเมื่อเรามีจิตที่อโหสิให้แล้วเมตตาจะผ่านจิตใจเรามาเองโดยไม่ต้องพยายามแล้วจิตความรู้สึกเราจะหลุดพ้นกับความโกรธความเสียใจที่ได้รับจากเขาออกมาได้เองโดยไม่ต้องพยายามเลยคะตอนนี้คูณอาจจะยังลังเลหรือบังคับใจให้ทำแต่ถ้าทำได้กุศลอยู่ที่ใจคุณเองนั่นแหละคะแค่มีความคิดแบบนี้ถึงยังไม่แน่ใจก็เป็นกุศลแล้วคะ