ความเห็นตามสัญญากับความเห็นด้วยปัญญา
ต่างกันอยู่มากราวฟ้ากับดิน

ความเห็นด้วยสัญญาพาให้ผู้เห็นมีอารมณ์มาก
มักเสกสรรตัวว่ามีความรู้มาก ทั้งที่กำลังหลงมาก
จึงมีทิฏฐิมานะมาก ไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆ...

 ส่วนความเห็นด้วยปัญญาเป็นความเห็นซึ่งพร้อมที่จะถอดถอน ความสำคัญมั่นหมายต่างๆ อันเป็นตัวกิเลสทิฏฐิมานะน้อยใหญ่ออกไปโดยลำดับที่ปัญญาหยั่งถึง ถ้าปัญญาหยั่งลงโดยทั่วถึงจริงๆ กิเลสทั้งมวลก็พังทลายไปหมด 

เจริญธรรม

โดยหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน   

สัญญา ...ความจำได้หมายรู้

ปัญญา ...ความรู้ชัด ความเห็นชัด เป็นกุศลธรรมเจตสิก เป็นสังขารขันธ์
เมื่อพิจารณาสัญญาด้วยปัญญา จึงหยั่งรู้ลงสู่สัญญาด้วยความเห็นชอบ

มานะ ทิฏฐิ(มิจฉาทิฏฐิ) เป็นกิเลส ทำให้ปัญญามืดบอด
เมื่อพิจารณาสัญญาด้วย กิเลสเต็มจิต ย่อมเป็นความมีดมน เป็นความหลง หยั่งลงสู่สัญญาด้วยความเห็นผิด

สัญญา ไม่มีความตัดสินว่า สัญญาดี หรือไม่ดี ความเห็นความตัดสินต่อสัญญา อันเป็นสังขารขันธ์ นั่นล่ะ เป็นสิ่งที่พึงศึกษาให้ดี