เต่าตกสวรรค์
พระเถระ รูปหนึ่ง ถึงวิมุติ กิเลสหลุด ล่วงพ้น ไม่หม่นหมอง
รัศมี มากมาย น่าหมายมอง ท่านนำร่อง รุดหน้า ทั้งฟ้าดิน
ไปสวรรค์ ชั้นฟ้า นำมากล่าว ถึงเรื่องราว สิวิไล ในโกสินทร์
วิมานทอง รองเรือง ในเมืองอินทร์ เต่าได้ยิน อยากแล่น ไปแดนบน
ของับชาย จีวร เพื่อจรขึ้น หวังครึกครื้น ฮาเฮ ที่เวหน
พระเถระ สั่งเต่า เจ้าต้องทน อย่ามืดมน โมโห โกรธาใคร
จงระงับ ยับยั้ง ระวังปาก อย่าพูดมาก โมเม ทำเฉไฉ
ใครว่ากล่าว เจ้าต้องอด สะกดใจ หุบปากไว้ ให้ตน ไม่หล่นตาย
เต่าก็รับ งับผ้า พระพาเหาะ ตะลุยเลาะ พบอัปสร เมื่อตอนสาย
เทพธิดา พากันขำ ทำสั่นกาย ว่าตัวร้าย เรือดเกาะ หัวเราะกัน
เต่าได้ฟัง ดังนั้น ก็พลันเดือด มาว่าเรา เป็นเรือด เหมือนเชือดฉัน
เหมือนเจ็บกาย หลายเท่า ถูกเกาทัณฑ์ อ้าปากพลัน พรางด่า ให้ห่ากิน
พออ้าปาก จากผ้า ถลาล่อง หงายกระดอง โดนโหด ที่โขดหิน
รอยยังมี เรื่อยมาเป็น อาจิณ ไม่ลดลิ้น ลงบ้าง จึงปางตาย
จึงขอร้อง เราท่าน ฐานมนุษย์ จงยั้งหยุด วาจา อย่าเหลือหลาย
ไม่ควรพูด ก็อย่าพูดหยุด อภิปราย อย่าหลังลายคล้ายเต่าดังกล่าวมา