กลอนดอกสร้อย .. รำพึงในวัฏฏสงสาร
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น
ผู้ซึ่งไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง
๐ วัง เอ๋ย วังเวง
หง่างเหง่ง เสียงระฆัง ดังขับขาน
ตะวันลับ ขอบฟ้า มาเนิ่นนาน
หลายกัปกาล หลายเวลา พาทุกข์ทน
๐ ตะวันเริ่ม จะลับ ดับลงแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว แห่งรัตติกาล ขานอีกหน
จุติแล้ว อุบัติขึ้น ในบัดดล
หมุนและเวียน เปลี่ยนหน วนวัฏฏ์เอยฯ
เจริญในธรรม เจ้าค่ะ
