สิ่งภายนอก..ไปยึดไว้..ก็หน่ายเหลือ
ใจเอื้อเฟื้อ..เผื่อแผ่ไป..แพร่ไพศาล
เหลือดีไว้....แก่หมูชน....เป็นพยาน
แม้ถึงกาล...ลาลับโลก...ไม่โศกใจ
สร้างบุญไว้..ก่อนตัวตาย..ไม่พลาดพลั้ง
ไม่ต้องนั่ง...รอลูกหลาน..สร้างทานให้
เพราะไม่รู้.......ว่าจะได้.......ในวันใด
ทำเองได้...ก่อนชีพวาย...ได้ของจริง
# 1 / นิตธยา / 1 พ.ย. 2555 เวลา 20:50 น.
หนีไม่ได้ ในความพลัดพราก จากสิ่งที่รัก
เป็นทุกข์หนัก หักห้ามใจ เผื่อไว้เถิดหนา
เกิดแก่เจ็บตาย พูดนั้นง่าย คล้ายเป็นเรื่องธรรมดา
เจ็บปวดนักหนา สุดคณา หลั่งน้ำตาถ้าเกิดกับคนที่เรารักสุดใจ
...ความรักคือทุกข์ สุขที่สุดก็คือรัก ก็หักลบกันไป...
# 2 / นิตธยา / 2 พ.ย. 2555 เวลา 05:53 น.
พินิจนิ่ง.....ชมความจริง.....สิ่งสังขาร
ผ่านมานาน..ก็เสื่่อมบ้าง..ตามกระแส
ทุกสิ่งสรรพ...ย่อมลาลับ...มีผันแปร
ไม่เที่ยงแท้..หาหยุดนิ่ง..จริงแท้เอย
ดำรงอยู่......บนแผ่นดิน.....ถิ่นเกษม
อย่าปรีดิ์เปรม..หลงแต่สุข..หลุดกระแส
จนลืมสร้าง......สะสมดี......มีตัวแปร
ถึงตอนแก่....ได้ใช้บ้าง....ทางสบาย
ถึงลาลับ.....ดับชีพวาย......คงได้พัก
ไม่ห่วงนัก....เพราะได้บุญ....หนุนวิถี
คงไม่ทุกข์....เดือดร้อนใจ....ไร้ราคี
สร้างกรรมดี..ย่อมได้ร้าง..ห่างอบาย
# 3 / phaiboon / 7 พ.ย. 2555 เวลา 06:58 น.
๐๐๐ได้ผลิดอก ออกช่อ รอภู่-ผึ้ง
..เพียงครั้งหนึ่ง ไม่กี่วัน พลันเหี่ยวเฉา
..เหมือนคนที่ ไร้ประโยชน์ โฉดมัวเมา
..ล่วงแก่เฒ่า เฉาแห้งตาย ไปหนึ่งภพ.
ตั้งใจ ----มุ่งมั่น-----พากเพียร-----พิันิจ----ปล่อยวาง--------อิสระ---ข้ามพ้น
# 4 / phaiboon / 10 พ.ย. 2555 เวลา 18:28 น.
