ฝนรินโรย โปรยปราย คลายหมองหม่น
ภูวดล ชุ่มชื้น ฟื้นพลิกผัน
จากแห้งแล้ง ดินระแหง แปรเปลี่ยนพลัน
ชั่วชีวัน ผันแปรเปลี่ยน เหมือนแผ่นดิน
คนเกิดมา เมื่อมีพบ ย่อมมีพราก
เมื่อมีเจอ ย่อมมีจาก จมถวิล
เป็นความทุกข์ โศกา อยู่อาจิณ
ในชีวิน ต้องพานพบ ทั่วทุกคน
ธรรมดาโลกธรรม ค้ำจุนธาตุ
อย่าประมาท ในธรรม นำกุศล
เมื่อฝนดี ดินดี รีบดิ้นรน
ผลิตผล พืชพรรณ นั้นงดงาม
แต่ยามใด ที่ฝนแล้ง ดินแห้งขอด
พืชพรรณมอด เหี่ยวแห้ง เพราะแล้งผลาญ
ชีวิตคน ชนบท ต้องคลุกคลาน
เลี้ยงลูกหลาน อยู่รอดได้ อย่างไรกัน ฯ