การเกิดการตายเป็นธรรมดาของสังขาร บุญบารมีที่เราบำเพ็ญมา
บำเพ็ญอยู่ จะบำเพ็ญต่อไป...อันนี้สำคัญกว่าชีวิต
ชีวิตนั้นเอาแน่นอนไม่ได้ มันจะแตกดับทำลายตายเมื่อใดเวลาใดเราก็ห้ามไม่ได้
แต่ทาน ศีล ภาวนา ในจิตใจของเรานั้นเราต้องทำเอง ปฏิบัติเอง
บำเพ็ญให้ได้ให้ถึงตามสติกำลัง ความพากเพียรพยายาม
ความอดความทนของเราอีกทีหนึ่ง เปรียบอุปมาเหมือนอย่างว่า
คนเราที่เกิดมาในโลกนี้เมื่อเราเกิดมาเป็นเด็กเป็นคนหนุ่ม
"วิชาว่ายน้ำ" เราจะไม่หัดไม่ได้ เวลาตกน้ำเราก็ตายเพราะไม่ได้หัดวิชาว่ายน้ำ
วิชาว่ายน้ำนี้แหละเป็นเหมือนกับว่า "บุญบารมี"
ที่เราบำเพ็ญในทาน ในศีล ในภาวนา มารวมอยู่ที่ตัวบุคคลผู้นั้น
บุคคลผู้นั้นได้ฝึกหัดฝึกซ้อมวิธีว่ายน้ำ เวลาไปเรือไปแพหรือมีอะไรเกิดขึ้น
เกิดเรือล่ม แพจม บุคคลผู้นั้นจะไม่ตาย เพราะเรือล่มแพจม
เพราะเขาฝึกวิชาว่ายน้ำไว้ คนนั้นจะลอยน้ำได้ ไม่ตาย ฝั่งที่ไหนเขาลอยข้ามไปได้
เปรียบเหมือนเรามีทาน มีศีล มีภาวนา อยู่ที่กาย วาจา จิตของเราอยู่ทุกลมหายใจ

...

พระอาจารย์สิม พุทธาจาโร
วัดถ้ำผาปล่อง จ.เชียงใหม่