.
 "ธรรมแท้ ที่ยึดของใจ"

" .. เราระลึกถึง "พุทโธ หรือธัมโม หรือสังโฆ บทใดก็ตาม นั้นแลคือธรรมที่ออกจาก ธรรมแท้ เป็นเครื่องยึดแห่งจิตใจของเรา" ใจของเราเมื่อมี พุทธ มีธรรม มีสงฆ์ ประจำใจอยู่แล้ว จะเป็นใจที่มีหลักเกณฑ์ เป็นใจที่มีที่พึ่ง เป็นใจที่มีแก่นสาร

เพราะฉะนั้น "ธรรมกับใจจึงควรให้มีอยู่ตลอดเวลาสำหรับจิตใจของเรา" อย่าให้มีแต่ด้านวัตถุ "คือสิ่งของเงินทองบริษัทบริวาร เครื่องใช้ไม้สอย" ซึ่งเป็นด้านวัตถุ "แม้ที่สุดยศถาบรรดาศักดิ์ทั้งหลายก็ตาม"

นี่เป็น "เครื่องพึ่งพิงอิงอาศัยเวลาที่เรายังมีชีวิตอยู่เพียงเท่านั้น ได้อาศัยเป็นกาลเป็นเวลา" หากหาชีวิตไม่ได้แล้วสิ่งนี้ก็หมดความหมายลงไปทันที .."

(หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)