""ก๋วยเตี๋ยวชามละหมื่น""
(กลอนนี้ แต่งเพื่อสดุดี ความดีมีเมตตา ของคนในสังคมไทย ซึ่งเคล้าโคลงจากเรื่องจริง แต่สถานที่ได้มีการสมมุติขึ้น) ขอส่งเสริม ความดีของคนในสังคมไทยเรา เพื่อความผาสุกร่วมกันอันยาวนาน

ได้รับรู้ คู่เมียผัว ครอบครัวสู้
ตั้งร้านอยู่ ในเมืองใหญ่ ใกล้หัวเฉียว
มุมานะ สุดขั้ว ตัวเป็นเกลียว
ขายก๋วยเตี๋ยว ใครก็รู้ อยู่แรมปี

เช่าร้านเขา ตั้งเป็นแผง แพงสุดโหด
ก็ได้อด- ทนสู้ อยู่ไม่หนี
เก็บรอมริบ ปีแรกหนอ ก็ขายดี
เลยพอมี เงินเช่าเขา สุดเบาใจ

สองสามี ภรรยา ศีลาเยี่ยม
เป็นผู้เปี่ยม ธรรมเด่น เป็นนิสัย
ชอบใส่บาตร หน้าร้าน พระผ่านไป
พร้อมก็ให้ ทานวณิพก ยาจกชน

มีวันหนึ่ง ได้ทำทาน อันสุดหนิง
ได้มีหญิง แร้นแค้น แสนขัดสน
เสื้อผ้าขาด นั่งคุกเข่า เศร้ากมล
ลูกสองคน ขนาบข้าง นั่งยองยอง

พร้อมกับเอ่ย วจี ที่แหบแห้ง
บอกหมดแรง อดข้าว หน้าเศร้าหมอง
ลูกสองคน ร้องให้จ้า น้ำตานอง
นั่งประคอง มือพนม ก้มกราบดิน

สองสามี ภรรยา หน้าสลด
แสนรันทด สงสาร ปานถวิล
ตักก๋วยเตี๋ยว เร็วรี่ ปรี่ให้กิน
ไม่ระคิน สงสาร ปานทุกข์ตน

พร้อมกับบอก ว่าต่อไป วันใดว่าง
จงเดินทาง มากินได้ วันหลายหน
จากวันนั้น สองแม่ลูก ที่ทุกข์ทน
ก็แวะวน มาที่ร้าน วันหลายครา

ทีแรกนั้น สามแม่ลูก มาทุกบ่อย
ต่อมาค่อย เริ่มห่างหาย ได้กังขา
และล่าสุด ปีละครั้ง จึงจะมา
พร้อมหน้าตา เริ่มผ่องใส ใจสบาย

ยี่สิบปี ผ่านไป วัยเลยร่วง
ได้ทิ้งช่วง ที่แม่ลูก ได้หดหาย
ไม่ได้มา ที่ร้าน นั้นเปลี่ยวใจ
สองสามี ภรรยาได้ ให้อาวรณ์

อยู่ต่อมา ขายก๋วยเตี๋ยว มันเลี้ยวลด
ขายไม่หมด หน้าหมองไหม้ ใจทอดถอน
เศรษกิจ ไม่สดใส ได้ขาดตอน
ทุกหญ้าหย่อม เดือดร้อนกัน สนั่นเมือง

สองสามี ภรรยา ถึงคราแย่
ลำบากแน่ เหนื่อยเข้าตา จนฟ้าเหลือง
ค่าเช่าร้าน ก็หมดสิ้น แทบกินเกลือ
พูดสั่นเครือ เมื่อเถ้าแก่ แกขอเงิน

เถ้าแก่ฤทธิ์ ขีดเส้นตาย ให้พวกเขา
พรุ่งนี้เช้า เอาร้านคืน อย่าขืนเขิน
เพราะหลายเดือน ที่ได้ ไม่ให้เงิน
อย่าอยู่เพลิน เงินต้องจ่าย ให้รู้ซี

เก็บข้าวของ เครื่องก๋วยเตี๋ยว ใจเหี่ยวหด
แสนรันทด กลัดหนอง หน้ามองศรี
โอ้คืนนี้ คืนสุดท้าย ทำไงดี
ใครหนอมี เงินช่วยข้า จะบ้าตาย

ในขณะ ที่ทั้งสอง เก็บของนั้น
หูก็พลัน ได้ยินเสียง สำเนียงใส
ขอก๋วยเตี๋ยว ใส่น้ำ ชามใหญ่ใหญ่
จึงมองไป ต้นสำเนียง เสียงที่มา

เจ้าของเสียง เดินเลี่ยงมา นั่งหน้าร้าน
พร้อมยิ้มหวาน ปานมิตร ที่คิดหา
สองหนุ่มน้อย ที่มา กับมารดา
เหมือนดารา หน้าหล่อเหลา ดูเข้าที

สองสามี ภรรยา บอกหน้าคุ้น
เหมือนเกื้อกูล กันมา คราสุขี
หากเป็นคน ร้านเคียงกัน นั้นไม่มี
ยามราตรี ใกล้ปิดร้าน ดันเพิ่งมา

ยกก๋วยเตี๋ยว มาให้ ใจสั่นสั่น
ทันใดนั้น หญิงกลางคน ก็บ่นว่า
ชามก๋วยเตี๋ยว ที่ใหญ่ใหญ่ ใบมหึมา
ไม่เอามา ให้ลูกเรา ที่เฝ้ารอ

สองสามี ภรรยา อ้าปากค้าง
มองมาทาง ตรงหน้า อ้าปากว๋อ
นี่ก็คือ สามแม่ลูก ทุกคนรอ
ที่เคยขอ กินก๋วยเตี๋ยว เคยเลี้ยวมา

หญิงกลางคน มอบเงินให้ ไว้ห้าหมื่น
ไม่ต้องคืน ฉันให้ ไว้ซื้อหา
เพราะพวกคุณ เคยช่วยฉัน กับลูกมา
ยามถึงครา ฉันร่ำรวย ขอช่วยคืน


อานิสงส์ แห่งก๋วยเตี๋ยว เลี้ยวมาค้ำ
ช่างงดงาม ยามอิงแอบ แทบสะอื้น
สองสามี ภรรยา ครากล้ำกลืน
สุดจะฝืน น้ำตาตก มารดทรวง

ได้มีเงิน จ่ายเช่าร้าน กันเหนาะเหนาะ
นั้นก็เพราะ เทวดา ณ แมนสรวง
ท่านได้เห็น คนดี ไม่มีลวง
เลยเป็นห่วง ช่วงจะจบ ให้พบดี