ธมฺมํ เม ภณมานสฺส น ปาปมุปลิปฺปติ เมื่อเรากำลังพูดธรรม บาปย่อมไม่เข้ามาติด

พุทธศาสนสุภาษิต
/สัตตกนิบาตชาดก/

๏ คำอธิบาย:

พุทธสุภาษิตบทนี้เน้นย้ำถึง อานิสงส์ของการกล่าวธรรม หรือการพูดถึงเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับความดีงาม หลักคำสอนของพระพุทธเจ้า และคุณธรรมต่างๆ ในขณะที่เราตั้งใจพูดถึงสิ่งเหล่านี้ จิตใจของเราจะจดจ่ออยู่กับเนื้อหาที่เป็นกุศล เป็นประโยชน์ และนำไปสู่ความเจริญงอกงามทางปัญญาและจิตใจ

เมื่อจิตใจของเรามีสติและปัญญา พิจารณาและถ่ายทอดธรรมะออกมา บาปอกุศลต่างๆ จะไม่สามารถเข้ามาเกาะกุมหรือครอบงำจิตใจได้ เปรียบเสมือนแสงสว่างที่ขับไล่ความมืด เมื่อเราอยู่ในแสงแห่งธรรมะ ความมืดมิดแห่งบาปจึงไม่สามารถเข้ามากล้ำกรายได้

การกล่าวธรรมในที่นี้ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงการเทศนาหรือการสอนธรรมะแก่ผู้อื่นเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการพูดคุยแลกเปลี่ยนธรรมะกับเพื่อน การทบทวนหลักธรรมในใจ หรือแม้แต่การคิดใคร่ครวญถึงความจริงอันประเสริฐด้วย

สรุป:

พุทธสุภาษิต "ธมฺมํ เม ภณมานสฺส น ปาปมุปลิปฺปติ" สอนให้เราเห็นคุณค่าของการกล่าวธรรมะ เพราะในขณะที่เรามีจิตใจแน่วแน่อยู่กับการพูดถึงความดีงามและสัจธรรม บาปอกุศลต่างๆ จะไม่สามารถเข้ามาแปดเปื้อนจิตใจของเราได้ การพูดธรรมจึงเป็นเครื่องมือสำคัญในการรักษาจิตใจให้บริสุทธิ์และเจริญก้าวหน้าในทางธรรม ๛