""ภิกษุผู้ภาวนาว่า นกยางกินปลา"

" .. สมัยพุทธกาลมีภิกษุท่านหนึ่ง ภาวนาใกล้หนองปลา "ท่านเห็นนกยางกินปลา" เอามาพิจารณา "นกยางจ้องกินปลา เบียดเบียนปลา กินปลา" ท่านก็พิจารณาดูใจของท่าน "เอ .. ใจเรานี้คอยเบียดเบียนผู้อื่นอยู่ เหมือนนกยางคอยกินปลา"

ท่านก็สลดสังเวชว่า "สัตว์ทั้งหลายนี้เบียดเบียนกันอยู่ทั้งโลก" มนุษย์กับมนุษย์ก็เบียดเบียนกัน สัตว์ทั้งหลาย สัตว์ใหญ่กินสัตว์น้อย สัตว์น้อยกินสัตว์ใหญ่ มันเบียดเบียนกันอยู่ตลอด

จิตใจท่านก็สลดสังเวช "จนจิตใจสงบระงับตั้งมั่น เกิดปัญญาญาณขึ้นมาแล้ว" ละกิเลสราคะ โทสะ โมหะ พระองค์นั้น "ไม่ได้ภาวนาพุทโธ ภาวนาว่า นกยางกินปลา" นกหมายถึงสัตว์ทั้งหลายมันเบียดเบียนกันอย่างนี้ เกิดมาแล้วก็เบียดเบียนกัน .. "

"พุทธาจารปูชา หลวงปู่เล่าว่า" หน้า ๒๒๑
หลวงปู่สิม พุทธาจาโร