"ถ้าไม่รู้ละไม่ได้"

" .."คนที่จะละความชั่ว ถ้าไม่เห็นความชั่วของตนแล้วก็ละไม่ได้เหมือนกัน" ถ้าไม่รู้จักความผิดของตน ไม่รู้จักความโง่ของตน เข้าใจว่าตนฉลาดอยู่ร่ำไป อะไรก็เข้าใจว่าเป็นดีหมด ไม่ยอมฟังเสียงใครทั้งนั้น "อย่างนี้ก็ไม่ทราบว่าจะไปละความโง่อันนั้นได้อย่างไร"

มีแต่เพิ่มพูนความโง่ขึ้น จิตมีทิฏฐิมานะกล้าขึ้นกว่าเก่าทวีคูณ ไม่ทราบว่ามันไปดีได้อย่างไร นี่เพราะไม่เห็นความโง่ของตน "ถือเอาความโง่เป็นความฉลาด" โง่ฝังอยู่ในใจเฉย ๆ ก็ยังคลางแคลง แต่เมื่อเอาความโง่มาแสดงให้ปรากฏออกภายนอกในที่สาธารณะแล้ว เป็นสิ่งที่น่าอับอายขายขี้หน้า

เพราะความโง่นั้นฝังอยู่ภายในตัวของเรา แต่เราเข้าใจผิดคิดว่า อันนั้นเป็นความฉลาดเลยถือมานะทิฏฐิว่า ตนเด่นตนดี อันนั้นเรียกว่า "ไม่รู้จักความชั่วไม่รู้จักความโง่" แล้วก็ไม่ทราบจะชำระอะไรได้ ก็หมดหนทาง "ความชั่วหรือความโง่นี้ หากไม่รู้จักแล้วละยากอย่างนี้" โดยทั่วไปการกระทำของใครคนนั้นก็ว่า ตนทำถูกหมด มันถูกตามกิเลสของตนเอง .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี