เก้าเดือนผ่านไป หลังจากทำพิธีศพสามีเสร็จนางก็กลับไปอยู่กับผู้เป็นญาติเหมือนเดิม คอยช่วยเขาดูแลเรื่องทั่วไปในบ้าน ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายไปวันๆ จนวันหนึ่งขณะกำลังตรวจตราความเป็นระเบียบของบ้าน เวลานั้นมีบ่าวไพร่กลุ่มหนึ่งได้จับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องพระโอรสที่เพิ่งประสูติจากพระครรภ์ของพระชายาเมื่อสองสามวันก่อน ว่าทรงมีพระอาการประหลาดผิดจากทารกทั่วไป

ธรรมดาทารกจักร้องก็ต่อเมื่อหิว แลจะหลับก็ต่อเมื่ออิ่ม แต่พระโอรสองค์นี้มิว่าจะหิวหรืออิ่มต่างก็ส่งเสียงร้องอยู่ตลอดเวลา มิไยว่าพระชายา นางสนม หรือแม้แต่แพทย์หลวงจะประคบประหงมเพียงใด ก็หาทำให้พระองค์ทรงหยุดร้องไม่! จนองค์ฮ่องเต้เองก็ทรงหมดพระปัญญาที่จักแก้ไข จึงทรงมีประกาศให้รางวัลกับผู้ที่สามารถทำให้พระโอรสทรงหยุดร้องได้

นอกจากนั้นพระสิริโฉมพระโอรสพระองค์นี้ก็ยังแตกต่างไปจากทารกทั่วไปอีก ทรงมีปานแดงราวกับสีโลหิตขึ้นอยู่กึ่งกลางพระนลาฏ(หน้าผาก)พอดี แถมลักษณะปานยังคล้ายกับตัวอักษรอีก ดูเหมือนจะมีความหมายว่า บุญไม่ช่วย หรืออะไรทำนองนี้นี่แหละ ช่างเป็นเรื่องที่อัศจรรย์จริงๆ!

ภรรยาขอทานใจบุญซึ่งยืนฟังอย่างไม่ตั้งใจ พอได้ยินหน้าผากพระโอรสมีปานแดงดุจสีโลหิตเขียนเป็นตัวอักษรว่าบุญไม่ช่วยเท่านั้น ก็ถึงกับตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากไม่ว่าจะเป็นตำแหน่ง รูปร่าง ตลอดจนความหมาย มันช่างเหมือนกับอักษรโลหิตที่นางเขียนไว้บนหน้าผากสามียังงัยยังงั้น มิได้ผิดแผกแตกต่างกันเลย! พอตั้งสติได้จึงไม่รอช้า รีบกลับห้องเก็บข้าวของลวกๆ แล้วก็ผลุนผันออกจากบ้านมุ่งหน้าขึ้นสู่เมืองหลวงทันใด อารามร้อนใจแม้แต่จะเข้าไปลาเจ้าบ้านนางก็ยังเกรงว่าจักเป็นการชักช้าไม่ทันการ!

หลังจากรอนแรมมาอย่างชนิดไม่หลับไม่นอน เพียงสองวันนางก็มาถึงเมืองหลวงสมดังความมุ่งมาดปรารถนา พอถึงก็รีบสอบถามที่ตั้งของพระบรมมหาราชวังจากผู้คนทันที จากนั้นก็ตรงดิ่งไปตามคำบอก เมื่อถึงก็เห็นทหารรักษาการณ์ยืนอยู่ที่หน้าประตูวัง จึงรีบเดินไปหาด้วยกิริยาที่ประหวั่นลนลาน

ทหารยามครั้นเห็นสตรีเดินมุ่งมายังตนจึงร้องถามไปว่ามีเรื่องใด? นางบอกว่าจักขอเข้าเฝ้า
พระโอรสพอฟังดังนั้นเขาก็เข้าใจว่าคงเป็นหมอมาขันอาสารักษาพระอาการ
ประชวรของพระโอรส จึงมิได้ซักถามอันใด รีบนำเรื่องเข้าเรียนขุนนางฝ่ายในให้ทราบทันที

จากนั้นสักพักก็มีพระบัญชาให้เบิกตัวนางเข้าเฝ้า เนื่องจากสองสามวันนี้มีแพทย์มาขอรักษาเป็นจำนวนมาก เพื่อความสะดวกองค์ฮ่องเต้ทรงให้ย้ายพระอู่จากพระตำหนักในให้มาประดิษฐานยังท้องพระโรงแทน เมื่อเข้ามาถึงขณะนั้นทั่วทั้งห้องโถงที่ทั้งกว้างแลทั้งใหญ่ล้วนกลบไปด้วยเสียง อุแว้ อุแว้ ของทารกอยู่ให้ดังลั่นไปหมด

ท่ามกลางสายตาของเหล่าขุนนางตลอดจนนางสนมกำนัลที่มารอดูว่าแพทย์หญิงผู้นี้จักรักษาพระอาการประชวรของพระโอรสอย่างไร ภรรยาขอทานใจบุญก็พลันรู้สึกประหม่าลนลานขึ้นมาทันที เนื่องจากตั้งแต่ออกมาจากครรภ์มารดา ก็เพิ่งจักมีครั้งนี้นี่แลที่นางต้องตกอยู่ใต้สายตาของคนเป็นจำนวนมากถึงขนาดนี้

หลังจากพยายามระงับความตื่นเต้นลงไปได้บ้างนางก็รีบคุกเข่าถวายบังคมยังเบื้องพระพักตร์ ขณะนั้นองค์องค์ฮ่องเต้ทรงร้อนพระทัยเป็นอย่างยิ่ง จึงตรัสให้นางรีบถวายการรักษาเป็นการด่วน นางพอได้รับพระราชอนุญาตจึงลุกขึ้นหันไปทางเสียงร้องทันที ปรากฏแทนที่จักพบกับใบหน้าน้อยๆของพระโอรส กลับเห็นที่ห่างไปมีพระอู่หลังหนึ่งตั้งอยู่บนแท่นไม้สักทอง ดังนั้นจึงสาวเท้าเข้าไป พอถึงก็ค่อยๆแหวกม่านมุ้งที่คลุมมิให้เหลือบยุงริ้นไรเข้าไปกัดต้องพระวรกายได้ออก จากนั้นจึงพิจารณาอย่างละเอียดลออ

พอเห็นพระพักตร์น้อยๆที่กำลังทรงส่งเสียงร้องอุแว้อุแว้ นอนกำพระหัตถ์ถีบพระบาทเท่านั้น นางก็ถึงกับร้อนผ่าวขึ้นที่ขอบตาทันที สุดจักกลั้นน้ำตาไว้ได้ จำต้องปล่อยให้มันหลั่งไหลออกมาอาบนองไปทั่วใบหน้า เนื่องจากปานแดงที่เห็นนั้นมันมิได้ผิดไปจากอักษรเลือดที่นางเขียนบนหน้าผากสามีเลย นางต้องพยายามทำ ใจอยู่พักใหญ่กว่าจะบังคับจิตใจมิให้ฟุ้งซ่าน

หลังจากควบคุมอารมณ์ได้จึงหันมาพิจารณาถึงปัญหาเฉพาะหน้าว่าจะรักษาพระอาการประชวรของพระ โอรสอย่างไร เนื่องจากนางมิใช่แพทย์ ฉะนั้นความรู้หรือความสามารถในการรักษาโรคนางจึงมิได้มีแม้แต่น้อย ที่มานี่ก็เพราะความอาลัยรักในตัวสามีเป็นแรงกระตุ้นผลักดัน อยากจะเห็นพระพักตร์ของพระโอรสเท่านั้นว่าเป็นเช่นไร มิได้คิดไปไกลว่าเมื่อเห็นแล้วจากนั้นจักทำอย่างไร? หรือจักต้องใช้วิธีใดรักษา ดังนั้นเวลานี้นางจึงไม่รู้ควรทำเช่นไร? ยิ่งบรรดาผู้คนต่างเพ่งสายตามายังนางเป็นจุดเดียวนางก็ยิ่งประหม่าลนลานจนทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่

ในที่สุดเมื่อมิทราบจักทำอย่างไรนางจึงค่อยๆพริ้มตาลง พยายามทำใจให้สงบ ปล่อยวางเรื่องรอบกายออกไปจนสิ้น จากนั้นจึงอธิษฐานจิต “ หากแม้นผลทานที่สามีข้าพเจ้าทำไว้มีจริงแล้วไซร้ ก็ขอให้มือที่จะลูบลงไปที่พระพักตร์นี้ จงขจัดเสียซึ่งปานแดงทั้งมวล แหละขอให้พระโอรสทรงหยุดเสียงร้องลงไปลงไป ณ บัดนี้เถิด! ”

นางหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาพักใหญ่จนผู้คนในท้องพระโรงต่างหันมามองกัน แต่ก็หาได้มีผู้ใดกล้าเอ่ยปากรบกวนแม้แต่น้อย จนสักพักจึงค่อยๆลืมตาพร้อมกับยื่นมือลูบไปที่พระพักตร์ของพระ โอรสด้วยอาการทะนุถนอมราวกับมารดาลูบไล้บุตร

บัดนั้นเองเหตุการณ์อันแสนอัศจรรย์ก็พลันบังเกิดขึ้น เสียงอุแว้ อุแว้ ของทารกที่ดังติดต่อกันมาในช่วงสามสี่วัน ทันทีที่มือนางสัมผัส ฉับพลันก็มีอันเงียบหายลงไปราวปลิดทิ้ง อีกทั้งปานแดงอันแสนจะน่าเกลียดน่าชังที่ขึ้นอยู่บนพระนลาฏ พอนางลูบไล้เบาๆ บัดนั้นก็มีอันสูญสลายหายไปจากพระพักตร์จนมองไม่เห็นแม้แต่ร่องรอย!

บรรดาข้าราชบริพารพอเห็นดังนั้นต่างก็ตะลึงจังงัง พูดไม่ออกกันไปทุกผู้ทุกนาม หลังจากความเงียบครอบคลุมอยู่ชั่วขณะ จากนั้นทั่วทั้งห้องโถงอันกว้างใหญ่ก็สนั่นกึกก้องไปด้วยเสียงไชโยโห่ร้อง จนสะท้านสะเทือนไปทั่วพระบรมมหาราชวัง เนื่องจากบรรดาข้าราชบริพารเมื่อเห็นพระอาการประหลาด
ของพระโอรสหายไป ต่างก็ดีใจจนห้ามจิตใจเอาไว้ไม่อยู่ ต่างพากันส่งเสียงร้องเสียจนดังลั่น

ฝ่ายฮ่องเต้และพระชายาครั้นทรงเห็นพระโอรสทรงหายเป็นปกติ ก็ทรงมีพระปีติเกษมสำราญเป็นอย่างยิ่ง ทรงมีบัญชาให้ปูนบำเหน็จเป็นทองคำแท่งแก่แพทย์หญิงนางนี้ทันที เนื่องจากทรงถือว่านางเป็นผู้ที่มีพระ คุณต่อพระองค์ ด้านแพทย์หญิงครั้นได้รับรางวัลแทนที่จะดีใจ รีบขอบพระทัยองค์ฮ่องเต้และพระชายา
ที่ไหนได้นางกลับปฏิเสธไปเสียยังงั้น กลับทูลขอให้พระองค์ทรงรับนางไว้เป็นข้ารับใช้ใต้เบื้องพระยุคลบาท คอยทำหน้าที่เลี้ยงดูองค์รัชทายาทให้เติบใหญ่ต่อไปภายหน้า เท่านี้นางก็พอใจแล้ว

องค์ฮ่องเต้และพระชายาเมื่อทรงทราบความปรารถนาของนางก็มิได้ทรงขัดข้องแต่อย่างใด ทรงอนุญาตให้ตามที่ขอ นับแต่นั้นภรรยาขอทานใจบุญจึงอาศัยอยู่ในพระราชวัง คอยทำหน้าที่เลี้ยงดูพระโอรสผู้มีอดีตชาติเป็นขอทานใจบุญ และก็เป็นสามีของนาง ต่อไปอย่างมีความสุข.

จากเรื่องที่ยกมาคิดว่าคงพอทำให้หลายท่านได้แง่คิดอะไรดีๆเกี่ยวกับการให้ผลของกรรมกันบ้างไม่มากก็น้อย และคงรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่สลับซับซ้อนเพียงไหน อย่างขอทานใจบุญหากเทพยดาไม่ช่วยแล้วไซร้ เขาก็ต้องรอถึงอีกสามชาติกว่าจะได้มาเกิดเป็นองค์ชาย ถึงแม้ชาติปัจจุบันเขาจะทำความดีมากมายเพียงใด ตราบ ใดที่กรรมชั่วยังให้ผลอยู่ ความดีหรือบุญที่ทำก็ยังไม่สามารถให้ผลได้ จนกว่ากรรมชั่วจะหมดลงไปเมื่อไร นั่นแล กรรมดีถึงจะให้ผล ฉะนั้นท่านที่ยังไม่ทราบจะตอบโจทย์ข้างต้นได้อย่างไร หลังจากอ่านเรื่องนี้แล้วคงพอมีความสามารถแล้วกระมัง?

ด้วยความปรารถนาดี

สืบ ธรรมไทย