อาทิตย์ดับลับฟ้าเวลาพลบ
ดวงจันทร์หลบส่องหล้าอุษาสาง
ยามราตรีมีดาวพราวนภางค์
แสงสว่างส่องหาวดาวหายไป ฯ

สุริยันจันทราดาราฉาย
ที่ลับหายฟากฟ้าหมุนมาใหม่
มีไปมาลาพรากจรจากไกล
ต่างมิได้ค้ำฟ้าอยู่ถาวร ฯ

มนุษย์สัตว์ปฏิสนธิ์วนเวียนว่าย
มีร่างกายเป็นหลักแหล่งพักผ่อน
กรรมชั่วดีมีหมดทุกบทตอน
ยามม้วยมรณ์รับกรรมนำติดตน ฯ

หยุดวิโยคโศกจิตคิดเสียขวัญ
สติมั่นนึกหมายฝ่ายกุศล
สิ่งบำเพ็ญเป็นธรรมนำมงคล
จะส่งผลสุขสันต์ในวันตาย ฯ

จิตเป็นใหญ่ในขณะจะดับจิต
เพ่งพินิจเกิดกับดับสลาย
รู้แยกจิตคิดพรากใจจากกาย
นำสู่สายธารธรรมเคยบำเพ็ญ ฯ

ขณะใดใจจะละสังขาร
รู้อาการเปลี่ยนบทกำหนดเห็น
จิตสงบพบสว่างทางร่มเย็น
สู่แดนเป็นสุคตินิรันดร ฯ