อย่างว่าระยะนี้เป็นระยะฤดูร้อน
ความร้อนอบอ้าวเข้ามาถึงร่างกาย
ก็ไม่ให้จิตใจไปข้องแวะยึดว่า"ตัวเรา"ร้อน
"รูปขันธ์ร่างกาย" เขาร้อนต่างหาก ช่างมันเถิด
เวลาร้อนมันก็ยังมีลมมาพัดให้ ดีขนาดไหนเล่า
อย่าไปบ่นว่าร้อน..ไม่ดี

ร้อนก็เป็นบทสอนใจของเราอย่างหนึ่ง
คือในโลกมนุษย์นี้เขามีร้อนอย่างนี้แหละเมื่อถึงฤดูร้อน
เมื่อถึงฤดูหนาวที่เราผ่านมาก็หนาวอย่างนี้แหละ
เราผ่านไปไม่ได้เมื่อถึงฤดูหนาวก็หนาว ถึงฤดูร้อนก็ร้อน
ถึงฤดูฝนก็ฝน ..เปียก

ให้เตือนว่า "มรณํ เม ภวิสฺสติ"
ความตายนี้ไม่เลือกว่าฤดูร้อน ถามใจของเราดูว่า
คนเราฤดูร้อนตายได้ไหม ตายได้ทุกลมหายใจ
ฤดูหนาวแล้วคนเราตายได้ไหม ตายได้เหมือนกัน
ฤดูฝนเล่า ฤดูฝนก็ตายได้เหมือนกัน
ดูฤดูฝนนี่คนเราจะตายมากเสียด้วย เพราะอะไร
เพราะว่าฤดูฝนนั้นอาหารการบริโภคของคนเราฤดูฝนมันชักจะมากไปหน่อย
ยอดไม้ เถาวัลย์ ปู ปลา อะไรในฤดูฝนมันก็มากไปหน่อย
ทีนี้เจ้า "โลภะ" ในจิตนี้กินไม่มีประมาณเลยตายง่าย

มรณํ เม ภวิสฺสติ อย่าได้ลืม จิตเราให้นึกอยู่อย่าได้ประมาท

...

พระอาจารย์สิม พุทธาจาโร
วัดถ้ำผาปล่อง
อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่