แสดงใน "บุญญกิริยาวัตถุ" ว่า
การที่จะได้บุญนั้นเราต้องลงทุนเสียก่อน
เช่น ชาวนามีข้าวเปลือกอยู่ ๑๐ ถัง ถ้ากินเสียหมด
ก็จะได้กินเพียง ๑๐ ถัง แต่ถ้ายอมสละสัก ๓ ถังนำไปปลูก
เขาก็อาจจะได้ข้าวอีกตั้ง ๓๐ ถัง พวกเราก็เหมือนกัน

ถ้าเราไม่ยอมสละตัว
โอกาสที่จะได้กำไรจากตัวของเราก็หายาก
ถ้าเราถวาย "กาย วาจา ใจ" แด่พระพุทธเจ้า
เราก็จะได้กำไรทันที

"ก้อนกาย" ของเราเปรียบเหมือนเมล็ดข้าว
"วัด" เปรียบเหมือนนา
"การฟังเทศน์" เป็นฝนเมล็ดใหญ่

"ถวายกาย" คือ อะไร?
คือ รูปร่างกายเรานี่แหละ
นับแต่เบื้องต่ำขึ้นมา
อย่าไปคิดว่ามันเป็น "ของเรา"
นี่เป็นการถวายรูป

"ถวายเวทนา" นั้นก็คือ
ความสุขความทุกข์นี่แหละดีมาก
เช่น เราเคยได้รับความสุข
ในการดู การฟัง การกิน การนอน
การยืน การเดิน ...เราก็สละเสีย
ถวายบูชาพระพุทธเจ้า

"สัญญา" ก็เหมือนกัน สัญญาต่างๆทั้งหมด
ดีไม่ดีเราปลดเปลื้องไม่นึกถึง

"สังขาร" คือ จิตตสังขาร
เราจะไม่นึกไม่คิดอะไรทั้งหมด

ถวาย"วิญญาณ" ก็คือ
เราจะทำเฉพาะความรู้สึกในที่ๆเราอยู่

...

พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร
วัดอโศการาม
อ.เมือง จ.สมุทรปราการ

ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาที่แสดง ณ วัดประชานิมิตร จ.ศรีสะเกษ
เมื่อวันที่ ๗ มกราคม พ.ศ. ๒๔๙๗