.
 "บ่อแห่งความสุข"

" .. คำว่า "พุทโธ" ก็ดี "อานาปานสติ" ก็ดี ก็เปรียบเหมือนกับเหยื่อล่อปลานั่นเอง "ถ้ามีแต่เบ็ดปลาก็ไม่กิน" ต้องเอาเหยื่อมาล่อเพื่อให้ปลากินเบ็ด "ถ้ามีแต่จิตเฉย ๆ ก็หาที่ยึดไม่ได้" ต้องอาศัยอานาปานสติคือลมหายใจเข้าออกเป็นอารมณ์ของใจ หรือ "ต้องอาศัยคำบริกรรม มีพุทโธเป็นต้น ให้เป็นที่ยึดของใจ"

พอจิตรวมตัวเข้าไปเป็นอันเดียว มีความทรงตัวหรือมีความเป็นตัวของตัวโดยเอกเทศแล้ว "คำบริกรรมอันนั้นก็หมดปัญหาไปเอง" เช่นลมหายใจก็หมดปัญหาไป คำว่า "พุทโธ ธัมโม หรือสังโฆ อะไรก็ตามซึ่งเป็นคำบริกรรม มากน้อยก็หมดปัญหาไป" เหลือแต่ความรู้ล้วน ๆ

เราจะว่า "พุทโธ" คำว่า "พุทโธกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย" คำว่า ธัมโม "ธรรมกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย" สังโฆ "สังฆะกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย" รู้เด่นดวงก็ปล่อย เวลานั้นปล่อยหมด เหลือแต่ความรู้ล้วน ๆ เด่น "นั่นละคือบ่อแห่งความสุข" .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
https://luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=3055&CatID=2