.
 "ใจเศร้าหมองกับใจหดหู่"

" .. "ใจหดหู่" นั้นมันสลดสังเวช แล้วมันคิดถึงตัวของเราจะต้องเป็นอย่างนั้นแล้ว มันหดหู่ลงไป "ส่วนใจเศร้าหมอง" นั้นคิดถึงเรื่องความแก่ ความตาย แล้วเศร้าโศกเสียใจอาลัยอาวรณ์ กลัวเราจะเป็นอย่างนั้น "เรียกว่าเศร้าโศก" จิตไม่ตั้งมั่นอยู่ในที่เดียว

"ส่วนหดหู่นั้น จิตใจยิ่งตั้งมั่นลงไป" แล้วเกิดความสลดสังเวชในตัวของตน เราเกิดมาได้ของไม่ดีซึ่งเราหลงใหลมานมนานแล้ว "เข้าใจว่าได้ของดี จะมีอายุยืน" จะมีสุขภาพดี แท้ที่จริงมันได้ของตาย ของอสุภะ ปฏิกูล ของชำรุดทรุดโทรมทั้งนั้น .. "

"ความเกิด ความดับ"
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี