.
 "ไม่เห็นโทษก็ไม่ยอมวาง"

" .. เทียบกับคนไปทอดแห "งมลงไปในนํ้าจับถูกงูนึกว่าเป็นปลาไหล จึงจับจนแน่น" พอยกขั้นพ้นนั้ารู้ว่าเป็นงู "ไม่รู้ว่ามือมันวางตั้งแต่เมื่อไร ไม่ได้บอกให้มันวางยาก ใจมันสั่งให้มือวางตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้" เพราะกลัว "ลักษณะของจิต ก็เหมือนกัน"

ร่างกายก้อนนี้ "ถ้าหากไม่เห็นโทษหรือความสวยความงามซึ่งโลกนิยมกัน ยังไม่เห็นโทษเห็นภัยเกิดขั้นกับจิตใจเองแล้ว มันไม่ยอมละยอมวางง่าย ๆ" ติดแน่นอยู่อย่างนั้นแหละ ไม่ยอมละไม่ยอมวางง่าย ๆ ใครจะว่าอย่างไรก็ตาม

แม้เราบอกให้ฟังก็ไม่ยอม อย่างความเกิดขึ้น "ความทุกข์ความร้อนต่าง ๆ เกิดขึ้นในจิตใจ" บอกว่าอย่าโกรธ สิ่งนั้นมันเป็นรูปนั้น วิธีนี้กล่าวไปตามเรื่องของธรรมะ เข่นว่า "เป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา" เป็นของไม่สวยไม่งาม "ว่าอย่างไรมันก็ไม่ยอมฟัง"

มันก็เป็นไปตามเรื่องของมัน "เพราะจิตยังไม่ไต้ดูดดื่มรสของธรรมะ" หรือจิตใจยังไม่เคยเห็น นึ่คือปัญหาสำคัญ "ถ้าจิตไต้ประสบการณ์เอง เกิดขั้นเอง ไม่ต้องบอกยาก มันรีบวางเอง" มันจะตัดสินเองเรื่องของจิต .. "

"ปฏิปทามหาวีโร"
หลวงปู่ศรี มหาวีโร