หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย



พูดถึงการรักษาบุญกุศลไว้ อย่าให้เสื่อม อันนี้สำคัญมาก คนเรานั้นทำบุญทำได้แต่ว่าตอนจะรักษาบุญไว้ไม่ให้เสื่อมนี้นะมันยากสักหน่อย แต่มันก็ไม่เหลือวิสัย พอที่จะรักษาไว้ได้อยู่สำหรับผู้ที่ไม่ประมาทแล้ว ผู้มีความเชื่อมั่นในบุญในกุศลเท่านี้ล่ะที่จะอำนวยผลให้เป็นสุขได้ในขั้นใดๆก็ดี นี่ความเชื่อมั่นอันนี้สำคัญนะ ให้พากันเข้าใจ ถ้าความเชื่อในบุญกุศลนี้ไม่มั่นคงพอแล้ว ความพากเพียรพยายามสั่งสมบุญกุศลมันก็ไม่แข็งแรงนะ ความตั้งอกตั้งใจมันก็ไม่เข้มแข็ง มันชักจะเฉื่อยชาอ่อนแอไป

เพราะฉะนั้นใน “อินทรีย์ ๕” ท่านจึงยกเอา “ศรัทธา” นั้นเป็นบทบาทเบื้องต้นเลย เพราะว่าศรัทธาความเชื่อนี่มันสำคัญนะ ถ้าใจไม่เชื่อแล้วมันไม่ทำหรอกคนเรา มันไม่ลงมือทำเลย เพราะใจมันเชื่อนั่นแหละมันจึงได้ลงมือทำ เชื่อว่าทำอย่างนี้แล้วมันจะมีผลดีอย่างนี้ มันจะได้รับความสุขสบายอย่างนี้อย่างนี้ มันคิดเห็นอย่างนี้แล้วมันถึงได้ขะมักเขม้นทำไม่ท้อไม่ถอย การสำรวมตนให้ดีอย่างนี้อย่างนี้ เมื่อสำรวมตนให้ดีอย่างนี้แล้วกิเลสมันจะน้อยเบาบางออกไปจากจิตใจ เพราะว่าตนควบคุมจิตของตนอยู่ ไม่ส่งเสริมกิเลสนี่ ไม่ปรุงแต่งกิเลสให้เกิดขึ้นในใจ เพราะฉะนั้นกิเลสมันถึงเบาบางออกไปเพราะว่าใจไม่ปรุงแต่งมันขึ้นมา

นี่เรามาเชื่อมั่นในใจว่า เมื่อเรามีสติสำรวมจิตใจให้เป็นปกติไปได้ อันนี้แหละจะทำให้กิเลสอันเป็นเหตุให้เกิดทุกข์นั้นเบาบางออกไปจากจิตใจ ความทุกข์ทางใจก็จะเบาลงไปเรื่อยๆ นี่สำคัญนาตรงนี้น่ะให้พากันคิดดูให้ดีๆ