"ธรรมเกิดก่อนศีล"
" .. ผู้จะถึงอริยภูมิต้องมีรากฐานให้มั่นคง
"นอกจากมีหิริ โอตตัปปะ แล้วยังต้องมีความเมตตา กรุณาอยู่ในใจอีกด้วย ธรรมที่เป็นรากเหง้าของศีลทั้งปวง" ไม่ว่าศีล ๕ ศีล ๘ ศีล ๑๐ และศีล ๒๒๗ ของภิกษุ เมื่อไม่มีธรรมเป็นรากเหง้าแล้วศีลจะตั้งมั่นไม่ได้เลย
"ธรรมเปรียบเหมือนกับไม้ยืนต้น ศีลเปรียบเหมือนกิ่งก้านสาขา" กิ่งก้านสาขา ต้องอาศัยรากเหง้าดูดเอาอาหารรสของดินขึ้นมาหล่อเลี้ยงกิ่งก้านสาขาจึงเขียวชอุ่มอยู่ได้ ฉันใด ศีลก็ฉันนั้น
"ศีลที่บุคคลรักษาดีแล้วในชาตินี้ ย่อมเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้มีธรรมประจำอยู่ในใจ" ให้ไปเกิดต่อไปในชาติหน้า
"เมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์ จึงพึงมีแต่ความเมตตากรุณาในหมู่มนุษย์และสัตว์ด้วยกัน ไม่มีความอิจฉาริษยา พยาบาทปองร้ายบุคคลอื่นและสัตว์อื่น" เห็นคนอื่นเบียดเบียนมนุษย์อื่นและสัตว์อื่น ก็กลัวและละอายต่อบาปกรรมนั้นเป็นอย่างยิ่ง
"เมื่อได้ยินพระท่านแสดงธรรม หรือคนอื่นชักชวนให้งดเว้นจากบาปกรรมมารักษาศีล ก็ยินดีพอใจที่จะทำตามทันที" สมกับคำว่า
"บุคคลที่ได้กระทำบุญไว้แต่ปางก่อน ย่อมเป็นเหตุให้ตั้งตนไว้ชอบ" .. "
"ของดีมีในศาสนาพุทธ"
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
