"พุทธศาสนาสอนให้เข้าถึงใจ"

" .. พุทธศาสนาสอนกระทำ คือกรรม "ถ้าทำกรรมดีมากก็ได้รับความสุขมาก กรรมชั่วมากก็ได้รับความทุกข์มาก" สุขทุกข์ในที่นี้มีคละกันไป สุขมากกว่าทุกข์ก็เรียกว่าสุขเสีย ถ้าทุกข์มากกว่าสุขก็เรียกว่าทุกข์เสีย "ตราบใดยังไม่ละสุขและทุกข์ให้สิ้นเชิงก็ยังเป็นอยู่อย่างนี้อยู่ร่ำไป"

ท่านสอน "ให้ทำใจให้สงบอันเป็นเหตุให้ละความกังวลเกี่ยวข้องหมด" แล้วใจจะได้สงบนิ่งอยู่คนเดียว ใจสงบแล้วสิ่งอื่น ๆ มันสงบไปเอง พุทธศาสนาสอนให้เราเข้าถึงใจอย่างเดียวกับคนทั้งหลายเข้าใจเหมือนกัน "แต่คนทั้งหลายทำไม่ถูกหนทาง" จึงได้แต่พูด แต่ทำไม่ถูก เช่น "เขาพูดกันว่า กลุ้มใจ ทุกข์หัวใจ เจ็บใจ มันแสบเข้าถึงหัวใจ" ดังนี้เป็นต้น แต่ไม่ทราบว่า "ใจที่แท้จริงนั้นคืออะไร"

ถ้าทราบใจที่แท้จริงแล้ว "เมื่อทุกข์ใจ กลุ้มใจ เจ็บใจ ก็เอาใจนั้นออกจากเรื่องนั้นเสีย มันก็หมดเรื่อง" เพราะคนเราไม่สามารถจะทำความสงบของใจได้จึงไม่รู้จักใจที่แท้จริง "เห็นแต่ผู้นึกคิดนึกก็เข้าใจเองว่านั่นแหละคือใจ จึงปล่อยตามอาการของใจ" อาการของใจมันต้องการอะไรก็ตามมันทุกอย่าง "มันได้นี่แล้วก็อยากได้โน่นอีกต่อไป หาที่สิ้นสุดไม่ได้" แล้วมันก็จะไม่มองดูข้างหลังว่า "ได้อะไรมาบ้างแล้ว มีแต่ต้องการร่ำไป" .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี