"ถ่วงหัว ทุบหาง"

" .. ชีวิตพระป่าถ้าทำให้มันพะรุงพะรังนัก มันหนักตุนเอง "มันถ่วงหัว ทุบหาง" ท่านพระอาจารย์มั่นท่านว่าอย่างนี้ "หนักปัจจัยสี่ ไปที่ไหนรกรุงรัง" ท่านพระอาจารย์มั่นท่านสอนอย่างนี้เสมอ "ลาภสักการะย่อมฆ่าคนโง่ที่หลงงมงายได้" ว่าตัวได้ตัวดีกว่าคนอื่นเขา อันนี้เราจำเอาจนขึ้นใจ

ท่านสอนว่า "ถ่วงหัว ทุบหาง" เหมือนกับ "เวลาเขาดักสัตวในป่า เขาเอาก้อนหินเทินกันไว้แบบหมิ่นเหม่เอาไม้ค้ำไว้ ใส่เหยื่อเข้าไปวางไว้ กระรอก กระแต ลิง ค่าง อะไรพวกนี้เห็นอาหารนั้น ก็รีบวิ่งปรี่เข้าไปเอาเหยื่อด้วยความอยาก" เมื่อเข้าไปกินเหยื่อจะวิ่งชนไมัที่คํ้าก้อนหินที่วางดักนั้น "ก้อนหินนั้นก็จะหล่นลงมาทับหัวตาย"

ในที่สุดสัตว์เหล่านั้นก็เป็นอาหารของมนุษย์ผู้ซึ่งฉลาดกว่า ภาษาทางภาคอิสานเขาเรียกว่า "ดักอีทุบ" สัตว์ตัวไหนหลงเข้าไปในกลลวงที่เขาหลอก "ก็มีแต่ตายอย่างทรมานเท่านั้น" .. "


(หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท) "พระผู้ดั่งเป็นผ้าขี้ริ้วห่อทอง"