มะเร็งรุมสุมร่างอยู่อย่างเก่า
จะบรรเทาโรคร้ายอย่างไรหนอ
จิตวิตกอกช้ำน้ำตาคลอ
โรคมันทรมานสุดทานทน ฯ

หมดสิ้นแล้วแววฝันอันสดใส
ชีวิตใกล้ลาลับยิ่งสับสน
อนาถหนอชีวาชะตาตน
หนีไม่พ้นความตายโรคร้ายรุม ฯ

แต่ละรายเสียงแผ่วสิ้นแววหวาน
โรครังควาญรานรอนให้ร้อนรุ่ม
หาที่ซึ่งพึ่งพามาเกาะกุม
ใจจะชุ่มชื่นใจในส่วนดี ฯ

กำหนดลมหายใจเข้าในออก
เจ็บปวดบอกเจ็บปวดรวดร้าวนี่
เป็นมายามายามแค่ตามตี
โรคภัยบีฑาบ้างก็ช่างมัน ฯ

ภาวนาพุทโธธัมโมไว้
ฝึกจิตใจให้อยู่เคียงคู่ขวัญ
มีฉันทะในคำอันสำคัญ
ยึดถือมั่นคำพระอย่าละวาง ฯ

เจ็บก็สักว่าเจ็บเพียงเหน็บเนื้อ
สุขใจเมื่อมีสุขทุกข์ไกลห่าง
เมื่อมีธรรมเรืองรองคอยส่องทาง
แม้ทอดร่างรอตายก็ไม่กลัว ฯ