"หาอุบายสอนตน"

" .. เราต้องมีอุบายแยบคายในใจ "สอนใจของตนนี้ให้มันได้" ผู้อื่นสอนนั้นถ้าตนไม่สมัครใจจะละจะถอนแล้ว มันก็ถอนไม่ได้หรอก "ถ้าหากว่าตนเองสอนตนเองเข้าไปแล้วอย่างนี้ มันมีทางที่จะละจะถอนได้" เป็นอย่างนั้น

เพราะฉะนั้นจึงว่า "ทุกคนขอให้มีอุบายสอนจิตใจของตนให้ได้" ถ้าใจของตนมันมากไปด้วยกิเลสชนิดไหน "ก็พยายามสอนใจให้มันเห็นโทษของกิเลสชนิดนั้นให้มาก ๆ จนมันเกิดนิพพิทาความเบื่อหน่ายขึ้นมา"

เช่น "อย่างผู้มากไปด้วยความรักอย่างนี้ ก็ต้องสอนใจของตนให้เห็นโทษแห่งความรักว่า มันเป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์ อย่างนั้น อย่างนั้น อย่างนั้น"

เราก็ต้องใช้ปัญญาสอนจิตให้มันรู้ฤทธิ์เดชแห่งความรักว่า "มันเป็นทุกข์แก่บุคคลผู้ตกเป็นทาสแห่งความรักได้อย่างไรบ้าง" นี่ถ้าเราเพ่งพิจารณาไป ก็จะรู้จะเห็นได้แน่นอนเลย

อย่างเช่น ที่พระศาสดาทรงแสดงไว้ในธัมมจักรกัปปวัตนสูตร "บุคคลผู้มัวเมาอยู่ในกามสุขสมบัติเหล่านั้น ๆ มันเป็นไปเพื่อให้ได้สร้างบ้านสร้างเรือน" ให้ได้ขวนขวาย ในการงานต่าง ๆ หลายอย่างหลายประการ

"เพราะการสร้างบ้านสร้างเรือนมันเป็นกังวล มันไม่มีโอกาสที่จะได้หาทางพ้นจากทุกข์ได้" มีแต่มัวเมาอยู่ในกามคุณ อันเป็นของไม่เที่ยงแท้แน่นอนนั้นเสียเป็นส่วนมาก .. "

"บุญญาพาชีวิตรอด" โดย หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญบรรพต อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย