"สติควบคุมจิต"

" .. การปฏิบัติจึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในพุทธศาสนา "เมื่อใครปฏิบัติถึงขั้นใดนั้น ตนเองจะรู้ด้วยตนเอง" เช่น การปฏิบัติอานาปานสติ กำหนดลมหายใจ ก็รู้ว่าลมเป็นอย่างไร จิตสงบนิ่งสบายอย่างไรก็ทราบ "แต่ต้องมีสติ อย่าส่งจิตออกไปข้างนอก"

ผู้ปฏิบัติขั้นต้นนั้น "สำคัญที่จิตกับสติ จิตจะดีขึ้นถ้ามีสติคอยควบคุมอยู่" จิตจะสงบ เบิกบานใจ ได้แสงสว่าง ความสุขก็เกิดมีมาเอง "ถ้าจิตไม่มีสติควบคุม ปล่อยให้มีอารมณ์ต่าง ๆ แทรกเข้ามาก็สงบไม่ได้ ความสุขก็เกิดไม่ได้"

เพราะฉะนั้นหลักสำคัญอยู่ที่ "อย่าปรุงแต่งให้เกิดอารมณ์" อบรมจิตให้สงบจริง ๆ ความสุขก็ตามมาตามลำดับแห่งความสงบ "สงบมากก็เกิดความสุขมาก" จนเป็นความสุขอัศจรรย์ได้แม้แต่ขั้นสมาธิอันละเอียด .. "

"ธรรมะในลิขิต"
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน