.
 "ลูกศิษย์กลัวผี"

" .. ตามธรรมดา "เมื่อคนเราบังเกิดความกลัวขึ้นมา" เป็นต้นว่ากลัว ช้าง กลัวเสือ หรือกลัวสัตว์ต่าง ๆ "ย่อมต้องหาที่หลบที่กำบัง หรือหาที่พึ่ง" เช่น "วิ่งเข้าหลบในบ้านเรือน เมื่อหลบแล้วกำบังแล้ว ความกลัว มันก็หายไป"

ตรงกันข้าม "ถ้าวิ่งออกไปข้างนอกโดยปราศจากที่สำหรับกำบัง ความปลอดภัยจะเกิดขึ้นได้อย่างไร" จิตของคนเราก็เช่นกัน "เมื่อบังเกิดความกลัวก็ควรสงบนิ่งอยู่กับสมาธิภาวนา" ไม่ใช่วิ่งออกไปหาผีตามปาช้า แล้วก็นิ่งตัวสั่นอยู่คนเดียว

"ความกลัวผีนั้นเป็นเพียงอุปาทานของเรา เราหลอกตัวเราเอง" เราเองนึกขึ้นว่าผี แล้วเราก็กลัวผี "เมื่อบังเกิดความกลัวขึ้นมา ต้องรีบสำรวมใจให้สงบ" จิตจะได้มีกำลังต้านทานต่อสิ่งร้ายเหล่านั้นได้ จิตของเราจะได้มีกำลังพิจารณาเหตุผลต่าง ๆ เพื่อจะได้ต่อสู้กับ ภัยทั้งปวงที่จะเกิดขึ้น

จิตยิ่งฟุ้งซ่านเท่าไหร่ แม้ใบไม้ร่วง ก็เข้าใจว่าผีหลอก ดีไม่ดี วิ่งจีวรปลิวไปเปล่า ๆ "ต่อไปนี้ ถ้ากลัวผีมากกว่าครูบาอาจารย์แล้วละก็ จงไปคุกเข่ากราบผีเสียดีกว่า ไม่ต้องมากราบไหว้ครูบาอาจารย์ให้เสียเวลา" .. "

"หนังสือ บูรพาจารย์"
หลวงปู่ฝั้น อาจาโร