ดูราประชาราษฎร์ มัวประมาทอยู่ทำไม
เกิดมาก็ตายไป ไม่นานหนอก็มรณา
หลงทิศไม่เห็นทุกข์ หลงติดสุขไร้เดียงสา
ปล่อยตัวและปิดตา เห็นคนบอดตลอดตาย

นอนจมหล่มกิเลส แสนทุเรศทุรนทุราย
ปล่อยตัวมั่วอบาย มิกลัวบาปหยาบช้าจริง
อะไรเล่าคือสาระ ในขณะที่ชายหญิง
นอนตายมิไหวติง หมดโอกาสจะก่อกรรม

ผลพวงแห่งความชั่ว เท่าที่ตัวได้กระทำ
โถมซัดวิบัติซ้ำ ให้จองจำอเวจี
แช่มชื่นและโชติช่วง คือผลพวงแห่งความดี
สั่งสมเป็นราศี บุญตามติดไม่บิดเบือน

ดี-ชั่วในตัวเจ้า ประหนึ่งเงามิรู้เลือน
คนตายเป็นคนเตือน ให้สำนึกอย่าคึกคะนอง
แน่นอนต้องนอนแน่ ทั้งพ่อแม่และพี่น้อง
ร่ำรวยสวยสมปอง ก็สิ้นเชื้อไม่เหลือเลย

เปลื้องปลดและลดละ ล้างขยะนะเพื่อนเอ๋ย
ชีวิตย่อมสังเวย ความเบาว่างสว่างเย็น
ดูราประชาราษฎร์ จงแคล้วคลาดจากลำเค็ญ
เพียรธรรมและบำเพ็ญ จักพ้นทุกข์สุขเอย