"อยู่ได้ด้วยกรรม"

" .. "เรามาภาวนานี้ เป็นการหาสมบัติให้แก่ใจ" ตัวเราคือใคร คือใจดวงนี้นี่เอง กายนี้มันเป็นของชั่วคราว เกิดขึ้นมาก็ดับไป แต่ใจมันไม่สูญหาย

"การเกิดถือเอารูปใด ใจก็อยู่กับรูปอันนั้น" เกิดอยู่ในภพภูมิใด ใจก็อยู่ในภพภูมิอันนั้น "เพราะรูปกายภูมิของกายนั้น สำเร็จมาจากบุญ สำเร็จมาจากบาป" สำเร็จมาจากสังขาร ปรุงแต่ง ตบแต่ง รูปกายนี้จึงเป็นอนิจจัง ไม่อยู่ยงคงที่ถาวร

"อยู่ในความทุกข์ ใจก็ไม่หนี" เพราะเป็นอยู่ด้วยกรรม "อยู่ในความสุข ใจก็ไม่หนี" เพราะเป็นอยู่ด้วยกรรม "เสวยทุกข์ที่สุด ก็คือตกอเวจี ใจก็ไม่หนีไปไหน เพราะดับรูปด้วยกรรมมิได้ กรรมชั่วอันตนทำ มันผูกมัดใจไว้" ให้คิดอ่านแก้ไขของตนเถิด .. "

"มหาปุญโญวาท"
หลวงปู่จาม มหาปุญโญ