สิ่งที่อยู่ในตน เกิดในตน แต่ทุกวันมองไม่เห้น ผู้ที่จะเห็นได้ต้องพิจารณาไตร่ตรอง เห็นตามความเป็นจริงด้วยปัญญา
สวัสดีเช้าวันเสาร์แรกของเดือนกรกฎาคมค่ะ
วันนี้มาชักชวนให้พิจารณาสิ่งที่อยู่ในตน เกิดในตน แต่ทุกวันมองไม่เห้น ผู้ที่จะเห็นได้ต้องพิจารณาไตร่ตรอง เห็นตามความเป็นจริงด้วยปัญญา
แต่เราปุถุชน (คนกิเลสหนาปัญญาหยาบ) ต้องอาศัยกัลยาณมิตร มีพระพุทธเจ้า เป็นต้น มาเป็นผู้ชี้แนะ แนวทางค่ะ
เช้านี้จึงน้อมคาถาธรรมบทจากพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕ ข้อที่ ๒๑ ชราวรรค มาเป็นมูล เป็นเค้าให้พิจารณากัน ดังนี้ค่ะ
---------------------------
เธอจงดูอัตภาพ ที่ไม่มีความยั่งยืนและความมั่นคง อันกรรมทำให้วิจิตรแล้ว มีกายเป็นแผล อันกระดูก ๓๐๐ ท่อนปรุงขึ้นแล้ว อันอาดูร ที่มหาชนครุ่นคิดแล้วโดยมาก
-----------------
ความวิจิตรของจิตที่มีกรรมครองอยู่ไม่ว่าจะเป็นอกุศลกรรมหรือกุศลกรรม เหมือนดั่งเป็นอำนาจ ความสามารถ ที่จะทำให้กายนี้เป็นไป ตามกรรมที่สั่งสมมา ทั่วทั้งกายนี้มีแผลทั้ง ๙ มีกระดูก ๓๐๐ท่าน ที่ถูกยึด ผูกไว้ด้วยธาตุทั้ง ๔ คือเอ็น เนื้อ โลหิต ถูกหุ้มห่อและฉาบทาด้วยผิว ถูกเผาด้วยความร้อน ความเย็น มีไข้เป็นประจำ (อาตุรํ) คือต้องบริหารอยู่ตลอดเวลา
พระองค์ทรงย้ำให้เราทั้งหลายพิจารณากันอยู่เนืองๆ ว่า เราไม่พ้นสภาพเหล่านี้กันได้ ...
"เธอทั้งหลายจงดูอัตภาพนี้ ที่ไม่มีความยั่งยืน หรือความมั่นคง มีความแตกเรี่ยรายและกระจัดกระจายไปเป็นธรรมดา โดยส่วนเดียวเท่านั้น"
--------------------------------
หมั่นพิจารณากันไว้นะคะ ...........
ชราธมฺโมม๎หิ ชรํ อนตีโต
พ๎ยาธิธมฺโมม๎หิ พ๎ยาธิํ อนตีโต
มรณธมฺโมม๎หิ มรณํ อนตีโต
นิษวัน วรานุสาสน์
