คนเราที่จะดีนั้น จะต้องรู้จักหารู้จักใช้ ถ้าไม่รู้จักหาทรัพย์ก็เป็นคนเสียหรือมีทรัพย์แล้วไม่รู้จักใช้ก็เสียเหมือนกัน กินแล้วไม่ถ่ายหรือถ่ายแล้วไม่กินมีหวังตายด้วยกันทั้งนั้น

การเสียสละ เมื่อดูเผิน ๆ น่าจะเป็นการเสียเปรียบ เพราะให้ไปหมดไปแต่ถ้ามองให้ซึ้งจะเห็นว่า ได้เปรียบมาก เหมือนลงแรงบำรุงต้นไม้ ขั้นสุดท้ายก็ได้รับผลจากต้นไม้นั่นเอง ฉะนั้นนักปราชญ์จึงสอนไว้ว่า

          "คนโง่ไม่บริจากเพราะกลัวจน แต่เพราะกลัวจน คนฉลาดจึงบริจาค
          การบริจาคนี้มีผลน่าอัศจรรย์ สร้างเสน่ห์ก็ได้ สร้างความสามัคคีก็ได้"

ท่านว่า วิธีสร้างเสน่ห์ที่ศักดิ์สิทธิ์นั้นอะไรไม่ดีเท่ากับการเสียสละและท่านอ้างคติพจน์ว่า

          ความรักมาเพราะน้ำใจมี
          ความรักหนีเพราะน้ำใจหมด
          ความรักลดเพราะน้ำใจแห้ง

ฉะนั้น ถ้าใครอยากได้ความรักก็จงสร้างน้ำใจ เปรียบเหมือนรักจะปลูกต้นไม้งาม ๆ ก็ต้องหมั่นรดน้ำ ถ้าไม่มีน้ำจะรดก็ป่วยการปลูกน้ำในที่นี้ก็คือ น้ำใจเสียสละนั้นเอง

อนึ่ง ความปลอดภัยจากศัตรู ก็อาศัยการเสียสละเหมือนกันศาสตราอาวุธก็ดี รั้วรอบของบชิดก็ดี ถึงจะกันภัยได้ก็ยังไม่เท่าการเสียสละ จงดูตัวอย่างที่เกิดขึ้นในวัดอภัยคีรีวิหาร ประเทศศรีลังกาเถิด ตามเรื่องมีว่ามีโจรคณะหนึ่งวางแผนจะเข้าปล้นวัด ขณะที่กำลังประชุมรอฤกษ์อยู่นั่นเอง พระติสสเถระเจ้าอาวาสทราบเข้า ท่านจึงวางอุบายใช้วิธีในดีสู้โจร ให้คนจัดอาหารสเลิศไปเลี้ยงพวกโจร ผลก็คือวัดนั้นปลอดภัยไม่ถูกปล้น เพราะอาหารเหล่านั้นออกฤทธิ์เข้าไปดลจิตให้พวกโจรใจอ่อนได้

เป็นที่น่าอัศจรรย์ว่า ของที่ได้มาด้วยน้ำใจไมตรีย่อมมีฤทธิ์ผิดกับของที่ได้มาจากการซื้อ ซื้อแล้วก็แล้วกันไป แต่ถ้าเป็นของที่เขาให้ด้วยน้ำใจไมตรีจะรู้สึกว่ามีค่ามาก เพียงน้ำแก้วเดียวเท่านั้นช่างมีรสชาติชุ่มชื่นจริง ๆ เพราะไม่ได้ดื่มน้ำเพียงอย่างเดียวแต่เราดื่มเอาน้ำใจของเขาเข้าไปด้วย ฉะนั้นท่านจึงได้ว่า

"น้ำบ่อน้ำคลองเป็นรองน้ำใจ น้ำที่ไหน ๆ ก็สู้น้ำใจไม่ได้ น้ำที่มีค่ามากก็คือน้ำใจนี่เอง!