มีเรื่องเล่าว่า เศรษฐีคนหนึ่งเป็นคนมั่งมีมาก แต่มีลูกชายอยู่คนเดียวกำลังเป็นหนุ่ม และท่านเศรษฐีก็แก่เฒ่าลงทุกวัน ๆ จึงคิดอ่านอยากจะให้ลูกชายได้แต่งงานเสียที จะได้เป็นฝั่งเป็นฝา แต่การหาหญิงมาเป็นลูกสะใภ้นั้นท่านเศรษฐีตั้งใจว่า จะต้องหาหญิงที่ฉลาดในการครองเรือน มิฉะนั้นจะมาผลาญสมบัติเสียหมด "เพราะฉะนั้นจึงตกลงหาลูกสะใภ้โดยมีการเลือกคุณสมบัติตามที่ต้องการ

          วิธีการของท่านเศรษฐีแปลกอยู่หน่อย คือเปิดการสอบคัดเลือกชิงตำแหน่งลูกสะใภ้เศรษฐีขึ้น โดยต้องการบรรจุเพียง ๑ ตำแหน่งเท่านั้น ส่วนข้อสอบท่านเศรษบีออกเอง ข้อสอบมีอยู่ข้อเดียว คือถามว่า
          "มีปลาอยู่ตัวเดียว ทำอย่างไรจึงจะกินได้ตลอดปี?"

          ท่านผู้อ่านลองนึกตอบดูบ้างซิ เผื่อใครเขานึกกำลังจะสอบเอาลูกเขยลูกสะใภ้มาบ้าง จะได้ลองสอบแข่งขันดู
          พอดูลูกชายจำเอาข้อสอบได้แล้ว ก็ตระเวนไปเที่ยวถามผู้หญิงเห็นผู้หญิงคนใดท่าทางเป็นที่ต้องตา ต้องใจ ก็เข้าไปถามดูว่า           "คุณ ! คุณพ่อให้มาถามว่า "เรามีปลาอยู่ตัวเดียว ทำยังไงจึงจะกินไปได้ตลอดปี"
          "อ๋อ! ง่ายนิดเดียว เราก็ทำปลาร้าไว้ซิ!" แม่คนหนึ่งตอบตก!
          "ไม่ยาก ๆ ทำเค็มไว้ซิค่ะ !" คนสวยอีกคนตอบ ตกอีก! เหมือกันจะตอบว่าอย่างไรจึงถูก มีใครตอบว่าอย่างไร ก็จำเป็นมาบอกคุณพ่อ ผลที่สุดก็สอบตกกันเป็นแถว ทำปลาร้า ปลาเจ่าปลาแห้ง ปลาเค็ม ไม่ถูกทั้งนั้น เพราะมันปลาตัวเดียวเท่านั้น ต่อให้ทำเค็มเท่าไร ๆ มันก็หมด

          ครั้งลูกชายเศรษฐีตระเวนไปถามไป ก็ไปเจอหญิงแก้วเข้าคนหนึ่งแกตอบว่า "ทำอะไรก็ได้คือเอาปลาตัวนั้นมาตัดเป็นท่อน ๆ หลายๆ ท่อน แล้วเอาท่อนหนึ่งไปให้บ้านป้า อีกท่อนหนึ่งไปให้บ้านน้า บ้านเพื่อนบ้านที่แจกจ่ายจ่ายแบ่งปันไป เราผัวเมียกินท่อนเดียวก็พอ โดยวิธีนี้ปลาตัวนั้นจะช่วยเราไปตลอดปี" พ่อหนุ่มลูกเศรษฐีนำความไปบอกคุณพ่อ ท่านเศรษฐีได้ยินคำตอบก็ปรบมือหัวเราะก๊ากด้วยความดีใจ ตกลงแม่คนนี้สอบได้และได้ครองตำแหน่งลูกสะใภ้เศรษฐี!

          จริงของเขาไหมท่าน ? ปลาท่อนเดียวที่มีถูกส่งแยกย้ายไปอยู่บ้านคนอื่นนั้น มันเป็นของมีฤทธิ์ ใครกินมันเข้าไปแล้ว มันจะคอยสะกิดหัวใจคนนั้น ปี ๆ ให้คิดถึงนายเก่าของมัน แล้วก็อยากจะให้อะไรแก่เขา (ผู้ให้) แล้วผลที่สุดก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ปลาท่อนเดียว เท่านั้น มันอาจกลับมาเป็น เนื้อ เนื้อไก่ เป็นผัก และเป็นอะไร ๆ ก็ได้ แปลกไหมท่าน ?

          ตรึกตรองดูให้ดี ๆ แล้ว การให้ปันเป็นงานน่าทำจริง ๆ เป็นงานที่ได้ผลประหลาด ๆ ของที่เราแบ่งปันให้เขา ถ้าดูกันให้สุดต้นสุดปลายแล้วก็คือให้เรานั่นเอง คล้าย ๆ กันเราให้น้ำ ให้ปุ๋ยแก่ต้นไป ๆ ต้นไม้ก็ให้ดอกให้ดอกให้ผลแก่เรา และผลที่ได้ก็งอกเงยขึ้นอีกเป็นทวีคูณเพราะเหตุนี้แหละนักปราชญ์ท่านจึงกล่าว่า

"คนโง่ไม่แบ่งปันให้ใคร เพราะกลัวจน แต่ก็เพราะกลัวจนคนฉลาดจึงแบ่งปัน"