พบเทศนาเรื่องหนึ่งของท่านพุทธทาส พิมพ์ชำร่วยในงานศพนายนที เมนะพันธ์ และนายสมพาสน์ ญาโณทัย นายช่างกรมชลประทานที่พูกแย่งเงิน และคนร้ายยิงเอาถึงตายเมื่อหลายเดือนมาแล้ว

          ท่านเทศน์ไว้น่าฟัง มีความตอนหนึ่งว่า...
          มนุษย์เรามีบาปดั้งเดิมมาด้วยกันทุกคน บาปนั้นสืบมาจากอาดัมกับอีฟ มนุษย์ชายหญิงคู่แรกที่ไม่ฟังคำสั่งสอนของพระผู้เป็นเจ้าตามเรื่องของคริสเตียน แล้วก็มีนิทานประกอบไว้ว่า...

         เมื่อพระเจ้าสร้างโลก เห็นว่าโลกว่างนัก จึงสร้างมนุษย์ขึ้นมา มนุษย์ไม่รู้ตัวว่าเป็นอะไร พระเจ้าก็บอกว่าแกเป็นคน และเป็นคนต้องทำประโยชน์ ถ้าเป้นนักหนังสือพิมพ์ก็อย่าเขียนด่าใครเขาไม่เลือกหน้า ไม่ต้องอวดว่าตัวรู้วิเศษเสียคนเดียว
          คนถามพระเป็นเจ้าว่าจะมีชีวิตอยู่นานเท่าไร?
          พระเจ้าบอกว่า ๓๐ ปีก็พอ เรื่องก็ตกลง
          ต่อมา พระเจ้าสร้างวัวขึ้น ให้มีหน้าที่รับใช้งานของคนให้เป็นประโยชน์ วัวถามว่า จะให้ช่วยคนอยู่นานเท่าไร? พระเจ้าตอบว่า ๓๐ วัวต่อรองลงเหลือ ๑๐ ปี คนรู้เข้าก็ไปพิรี้พิไรขอเศษเหลือของวัวมา ๒๐ ปี พระเจ้าใจอ่อนก็ให้ไป รวมกับของเก่าเป็น ๕๐ ปี
          เสร็จสร้างวัวก็สร้างสุนัข ให้มาช่วยนอนเฝ้าบ้านให้คน สั่งว่า อย่านอนหลับให้มากนัก สุนัขถามว่า จะให้กระหม่อมเฝ้าบ้านไปกี่ปี ? พระเจ้าตอบว่า ๓๐ ปี แต่สุนัขต่อรองลงมาเหลือ ๑๐ ปี ฝ่ายคนรู้เข้าก็พิรี้พิไรเข้าไปขอเศษเหลือจากสุนัขอีก พระเจ้าใจอ่อนก็ให้ไปอีก ๒๐ ปี รวมได้ ๗๐ ปี
          ยังไม่พอ พระเจ้าสงสารโลก กลัวจะไม่มีลิงมาแหกตาหลอกให้คนหัวเราะ ด้วยว่าถ้าขืนไม่หัวเราะ คนจะบ้ากันไปทั้งโลก จึงทรงสร้างลิงขึ้นอีกพวกหนึ่ง ลิงถามว่าสร้างกระหม่อมมาทำไม ? พระเจ้าตอบว่า ให้มาทำลิงประเภทตลกหลอกให้คนเขาหัวเรา และแล้วประทานชีวิตให้ ๓๐ ปี ลิงเห็นว่าไม่ได้การมันนานนัก จึงขอเหลือเพียง ๑๐ ปี พระเจ้ายอม ส่วนคนรู้เข้าก็โลภมาก ไปขอส่วนเหลือของลิงอีก ๒๐ ปีเป็นอันว่าได้มารวม ๙๐ ปี

          ท่านเทศนาว่า ที่จริงคนเราในระยะ ๓๐ ปี แรกที่เป็นคนนั้นเป็นตัวของเราเองโดยเฉพาะ ไม่ลำบากอะไรเลย แต่อาศัยคนเราอยากได้ไม่รู้จักจบสิ้น พออายุย่างเข้ามาในส่วนของงัว ก็ต้องทำงานหนักลากไถเหมือนกับวัวลาก ลากไปอย่างนี้ ๒๐ ปี
          ต่อจากนั้นมาเข้าสู่เศษของสุนัข เริ่มนอนไม่ค่อยหลับ ห่วงสมบัติอย่างโน้นอย่างนี้ บางทีหลับอยู่ดี ๆ ต้องตื่นดูประตูหน้าต่างก็ยังมี ครั้นล่วงเศษของสุนัขไปแล้ว ตกเข้าเศษของลิง เลยต้องกลายเป็นลิงแสดงละครป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ตามประสาคนแก่ให้ลูกหลานดูไป จนกระทั่งพระเจ้าจะเอาตัวไป

          พระพุทธเจ้าท่านมีเครื่องมือทำให้เราเป็นตัวของเราเอง เครื่องมือของพระพุทธเจ้าคือธรรมะให้คนเป็นอิสระไม่ต้องทรมาน มีแต่ความเบิกบานสำราญใจ ไม่ต้องเป็นวัวให้ใครไถ ไม่ต้องไปเป็นสุนัขเฝ้าบ้านใคร และไม่ต้องเป็นลิงหลอกเจ้าเอากับใคร

          ท่านเปรียบว่า...
          สมมติธรรมมะเป็นบ่อน้ำ บ่อน้ำนั้นก็เป็นบ่อไม่มีตม ตกลงไป ตัวไม่สกปรก และถ้าจะต้องการอีกสักกี่สิบปี ก็คงจะได้อย่างแบบของเราเอง คือไม่ใช่แบบของสุนัข ของวัว และของลิง ดังนี้แล