อาตมารู้สึกเป็นห่วงคนไทย...
เราทำบุญกันไม่ค่อยฉลาด...

ความฉลาด...พระพุทธเจ้าสอนว่า...
ต้องฝึกฝนตนเอง...ใช้เหตุ...ใช้ผล...ในการตัดสินใจ...
การฝึกตนเอง...เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา...ซึ่งเราเรียกว่า...
ธุดงค์...

ธุดงค์...คือการฝึกฝนตนเอง...ขัดเกลาตนเอง...ให้เป็นคนมักน้อย...
กินน้อย...ใช้น้อย...มีอะไรให้น้อยที่สุด...

พระที่เดินธุดงค์...คือพระที่ประพฤติปฏิบัติ เคร่งครัด ตามหลักธรรม...
เป็นผู้ตัดกิเลส..เป็นผู้งดเว้น...ละทิ้งการยึดติดทั้งปวง...
เป็นผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ...

พอเขาพูดกันว่า...พระธุดงค์ปฏิบัติดี...ปฏิบัติชอบ...ตัดกิเลส...ละทิ้งการยึดติด...
คนไทยเริ่มตาโต...

พอเห็นพระธุดงค์...มาปักกลดใกล้บ้าน...เดินบิณฑบาตผ่านบ้าน...
ก็แห่กันมาใส่บาตร...มาทำบุญกันแบบไม่ลืมหู ลืมตา...
หวังได้บุญมาก...

คนเราไม่ค่อยรู้เรื่อง...ธุดงค์..
ลืมคิดไปว่า...

การธุดงค์คือ เป็นผู้กินน้อย ใช้น้อย ละทิ้งความสะดวกสบาย ละทิ้งกิเลส...
นี่พระธุดงค์อะไร...แบกข้าวของพะรุงพะรัง...เยอะแยะไปหมด...

พระธุดงค์นี่...เขาจะต้องเข้าป่า...เข้าไปในที่สงบ...ไม่มีคนพลุกพล่าน...
เข้าไปปลีกวิเวก...
พระธุดงค์...คือพระที่บวชในเมือง...แล้วไปใช้ชีวิตในป่า...

วันก่อน...มีพรองค์หนึ่ง...
บวชที่มหาสารคาม...แล้วเดินธุดงค์มาปักกลดที่สวนจตุจักร...
คนแห่มาทำบุญ...มืดฟ้ามัวดิน...
วันรุ่งขึ้น...ออกบิณฑบาต...ไปทับเส้นทางของพระเจ้าถิ่นเข้า...
แย่งกันบิณฑบาต...แทบจะตีกันตาย...

ความจริง...ไอ้คนทำบุญ...มันน่าจะฉุกคิดสักนิดนะ...
ว่า...พระธุดงค์...จะต้องบวชในเมือง...แล้วไปใช้ชีวิตในป่า...
แต่นี่...บวชในป่า...แต่เดินมาใช้ชีวิตในเมือง...เพราะลาภสักการะมันเยอะ...

ยังทะลึ่งแห่กันไปทำบุญกันอีก...
มันทำบุญแบบโง่ๆ...