นายร้อยตำรวจเอกคนหนึ่ง เป็นผู้บังคับกองอยู่ในอำเภอหนึ่งนับเป็นตำรวจใหญ่ที่สุดในอำเภอนั้น มีลูกน้องรอง ๆ ลงมาหลายคน ลูกน้องนับถือและชาวบ้านพากันเกรงกลัว แต่ออกจะขี้โอ่อยู่สักหน่อย มักคุยอวดถึงสกุลรุนชาติของตนไปในทางใหญ่โตกว้างขวาง ความจริงก็เป็นลูกคนจน แต่เรียนหนังสือเก่งมีผู้อุปะการะให้เรียนสำเร็จมีงานทำ

     เวลาไปนั่งสถานีแกต้องวางท่าโก้หรือทำสง่าให้สมกับมีตระกูลสูง ขณะที่กำลังสง่าอยู่ท่ามกลางลูกน้อง และชาวบ้านบางคนกำลังมาติดต่อก็มีตำรวจคนหนึ่งมายืนชิดเท้าระวังตรงรายงานว่ามีคนต้องการพบผู้กอง ไปบอกให้เข้ามาได้ เสียงดังเฉียบขาด สมลักษณะผู้บังคับบัญชาสักครู่เดียวเท่านั่นก็มีหญิงชราผ้าผ่อนที่ใช้นุ่งห่ม ออกจะปุปะ ถือห่อของรุงรังแสดงว่าเดินทางไกล พอเห็นเป็นคนมียศ และเป็นนายคนก็แสดงความดีใจจนน้ำตาไหลพูดแสดงตัวว่าเป็นแม่

     "แม่พยายามจะมาหาหลายหนแต่ไม่ได้มา" นายร้อยตำรวจทำท่าตรึกตรองอยู่พักหนึ่งในที่สุดก็พูดออกไปดัง ๆ ว่า "ยายคงจะจำผิด"

     เท่านั้นเองแม่ก็น้ำตาร่วงพร่างพรูมิได้พูดอะไร จะเป็นด้วยผิดหวังอย่างหนัก หรือไม่ประสงค์จะพูด จะโดยเพื่อช่วยรักษาเกียรติของลูก หรือเสียใจจนพูดไม่ออกก็ไม่รู้ได้…

แล้วท่านก็สรุปว่า ต่อมานายร้อยตำรวจเอกคนนั้นก็ถูกปลดออกจากรายการ เขาลือกันว่า แกอกตัญญู กรรมตามทัน เพราะปฏิเสธแม่บังเกิดเกล้าของตนว่าไม่ใช่แม่ เสแสร้งว่าเป็นยายอะไรจำผิดนั่นเอง !

หลังจากนั้นแล้วก็มีคนนำไปเล่าต่อ ๆ กัน และคนที่ฟังต่างก็พากันเห็นชอบกับทางราชการที่ปลดคนอกตัญญู และต่างพากันสงสารแม่คนนั้น ไม่ทราบจะมีความเสียใจสักเพียงไร และไปเป็นตายร้ายดีอย่างไร ลองนึกดูว่า ถ้าเราเป็นแม่ คนนั้นจะเป็นอย่างไร ? และกรรมของเราออกจะหนักมาก การปฏิเสธแม่ว่ามิใช่แม่ต่อหน้าของแม่เอง