วันนั้น...เขานิมนต์ไปเทศน์...งานบวชนาค...
เขาไม่ทำขวัญนาค...ให้พระพยอมไปเทศน์แทน...

เป็นบ้านครึ่งตึก...ครึ่งไม้...
เดิมเป็นบ้านไม้...ใต้ถุนโล่ง...
ตอนหลัง...ความเจริญมันแวะมาเยี่ยม...
บ้านไ้ม้่อย่างเดียว...ไม่ทันสมัย...
เลยก่อปูน...ปิดใต้ถุนบ้าน...กั้นเป็นห้องซะ...

พระก็นั้งอยู่บนบ้าน...เตรียมจะเทศน์...
ใต้ถุน...แม่ครัว...กำลังอบขนมหม้อแกง...
เตรียมกาบมะพร้าวมาเข่งใหญ่...

พอพระเริ่มเทศน์...โยมแม่ครัวก็ใส่ไฟ...
เอากาบมะพร้าวใส่เตา...
เท่านั้นเอง...
ควันไฟตลบอบอวลไปทั้งบ้าน...ไม่มีที่ระบายอากาศ...
ควันมันหาที่ออกไม่ได้...มันก็ขึ้นมาตามร่องกระดานพื้น...

ที่ที่พระนั่ง...ยังกับเตาอบเลย...ควันเต็มไปหมด...
พระเทศน์ไม่ได้...นั่งไอ...หายใจไม่ออก...
นั่งน้ำตาไหล...อยู่กับนาค ๒ คน...
นอกนั้น มันวิ่งหนีหมด...

อาตมาบอกว่า...ให้ไปบอกแม่ครัว...ให้มันหยุดอบขนมก่อน...
รอให้พระเทศน์ให้จบก่อน...

หาแม่ครัวไม่เจอ...
ใส่ไฟเสร็จ...มันไปนั่งดูเขาเล่นไพ่...

ไอ้พวกนี้...มันจะทำอะไรไม่คิดเลย...
มันอบพระจนเกรียม...
เห็นพระเป็นขนมหม้อแกงไปซะแล้ว...

เทศน์...ประชัน...

วันนั้น...ไปเทศน์งานแต่งงาน...
บ้านมันแคบ...
มันใช้ม่านกั้น...ระหว่างที่พระนั่ง...กับที่ทำครัว...

พอพระตั้งนะโมเสร็จ...
หลังม่าน มันเริ่มตำน้ำพริก...
โป๊ก...โป๊ก...โป๊ก...

พระก็เริ่มเทศน์เสียงดังขึ้นอีก...
แม่ครัวมันกลัวแพ้...ตำถี่ยิบเลย...
โป๊กๆๆๆๆๆ....

เทศน์ไปได้สักพัก...
พระสู้ไม่ไหว...คอแห้ง...
เจรจา...ขอสงบศึก...
ให้คนไปถามว่า...หยุดตำน้ำพริกก่อนได้ไหม...?
รอให้พระเทศน์เสร็จก่อน...
มันบอกไม่ได้...เดี๋ยวเลี้ยงแขกไม่ทัน...
เดี๋่ยวขันหมากมาแล้ว...ไม่มีอะไรให้เขากิน...
อายเขาแย่...

เออ...คนเดี๋ยวนี้...มันคิดอะไรไม่เป็น...
มันกลัวอาย...มากกว่ากลัวบาป...

กรรมของพระ...
ไม่ควรรับนิมนต์เลยเรา...