ในครั้งพุทธกาล มีสามเณรองค์หนึ่ง พระอาจารย์ให้ไปถามพี่สาวว่าอายุครบบวชแล้วหรือยัง แต่พี่สาวจำไม่ได้ จึงได้เดินทางไปหาบิดามารดาซึ่งอยู่อีกเมืองหนึ่ง

ระหว่างทางได้ผ่านป่าแห่งหนึ่งจึงถูกโจรป่าจับไว้ โจรบางคนบอกให้ฆ่าสามเณรนั้นเสีย สามเณรจึงใช้ปัญญาหาเหตุผลบอกโจรว่า ถ้าโจรฆ่าเณร จะเกิดเป็นข่าวใหญ่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวไม่กล้าเดินทางผ่านแถบนี้อีก ทางที่ดีให้ปล่อยสามเณรไปเถอะ แล้วสามเณรสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ๆ ว่ามีโจรอยู่แถวนี้ เมื่อเดินทางไปพบบิดามารดาแล้วก็กลับ

อยู่มาวันหนึ่ง บิดามารดาพาญาติเดินทางผ่านทางนี้ก็ถูกโจรจับ ได้รับความทุกข์ลำบาก จึงร้องไห้รำพึงต่อว่าสามเณรว่า ไม่บอกกับเราเลยว่ามีอันตรายอยู่แถบนี้

เมื่อโจรได้ยินจึงถามว่า
"สามเณรเป็นอะไรกับท่าน"

มารดาตอบว่า "เป็นลูกของเรา "

โจรทั้งหลายได้ยินดังนั้นจึงเกิดความเลื่อมใสในสามเณรที่มีสัจจะ แม้บิดามารดาก็ไม่แพร่งพรายที่อยู่ของโจร จึงปล่อยคนทั้งหมด แล้วชวนกันมาบวชในพระพุทธศาสนา เรียนพระวิปัสนากรรมฐานจนสำเร็จเป็นพระอรหันต์