ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่งมีสัตว์อาศัยอยู่หลายชนิดด้วยกัน ต่างอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข แต่อยู่มาวันหนึ่ง ก็มีการพนันกันเกิดขึ้น

"เฮ้ย ! เจ้าช้าง เสียงเอ็งดังมากหรือไง ร้องไปได้แปร๊นๆ" เสือทักทายอย่างกวนๆ

"อ้าว! แล้วทำไมล่ะ ข้าร้องของข้าออกดัง ว่าแต่เอ็งเถอะนึกว่าร้องดังนะซิโธ่เอ๊ย !" ช้างเถียง

"ทำไม เจ้าช้างข้าพูดแค่นี้ทำโมโห" เสือพูดเสียงดัง

ช้างเมื่อได้ยินเสือพูดดังนั้นก็เกิดโมโหขึ้นมาจริงๆ เพราะเห็นว่าตัวเล็กกว่ามาพูดข่มขู่ตนได้ จึงเอ่ยขึ้นว่า

"เจ้าเสือ เรามาร้องแข่งกันดีกว่า ว่าใครจะร้องได้เสียงดังกว่ากัน ถ้าใครสามารถร้องดังจนทำให้นกแถวนี้บินหนีไปหมดละก็ คนนั้นชนะ ส่วนคนที่แพ้จะต้องตกเป็นเหยื่อของคนที่ชนะทันที ว่าไงตกลงมั๊ย"

"ตกลง แล้วใครจะเป็นร้องก่อนล่ะ" เสือพูด

"ข้าให้เอ็งร้องก่อนก็ได้นะ ข้าเห็นเอ็งตัวเล็กกว่าข้า ข้าจึงให้เกียรติเอ็งร้องก่อน" ช้างพูดอย่างเยาะเย้ย

"โฮก โฮกๆๆ" เสือเปล่งเสียงร้องอย่างดังที่สุด

ฝ่ายพวกนกที่อยู่บริเวณใกล้เคียงนั้น ได้ยินเสียงเสือร้องต่างก็ตกใจกลัว แล้วบินหนีไปหมด

"เอาละทีนี้ถึงทีเอ็งบ้างละเจ้าช้าง เชิญร้องได้เลย" เสือพูด

"แปร๊น แปร๊น ๆ ๆ" ช้างร้องบ้าง แต่ปรากฏว่าไม่มีนกบินหนี เพราะพวกนกมันบินไปหมดแล้วตอนที่เสือร้อง

"ฮ่าๆ เอ๊งแพ้ข้าแล้วเจ้าช้างเอ๋ย เอ็งมาเป็นอาหารข้าซะดีๆ" เสือพูดอย่างเยาะเย้ย ส่วนช้างยืนซึม น้ำตาคลอแล้วเอ่ยขึ้นว่า

"เสือเพื่อนรัก ข้ารู้ว่าข้าแพ้เอ็ง แต่เอ็งจะกินข้าตอนนี้เลยหรือ"

"ก็ใช่นะซิ ข้าต้องกินเอ็งเดี๋ยวนี้แน่นอน" เสือบอก

"ข้าขอกลับไปบ้าน เพื่อไปบอกลูกเมียของข้าก่อนที่ข้าจะตายได้มั๊ย แล้วข้าจะกลับมาให้เอ็งกินตามสัญญา" ช้างขอร้อง

"แล้วข้าจะเชื่อเอ็งได้ยังไง ว่าเอ็งจะกลับมาให้ข้ากินตามสัญญา" เสือถาม

"พุทโธ่! ข้าไม่โกหกเอ็งหรอก เอ็งก็รู้ว่าข้าไม่เคยโกหกใคร" ช้างตอบ

"งั้นตกลง ข้าอนุญาต แต่เอ็งต้องกลับมาให้ข้ากินก่อนพระอาทิตย์ตกดินนะ" เสือตั้งเงื่อนไข

"ตกลง เราขอสัญญา" ช้างพูดแล้วก็เดินคอตก กลับบ้านด้วยความโศกเศร้าโดยร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจตลอดทาง

"เฮ้ย! เจ้าช้างเอ็งร้องไห้ทำไม มีปัญหาอะไรหรือ" กระต่ายร้องถามด้วยความสงสัย

ช้างได้ยินเสียงร้องนั้นจึงหันไปดูเห็นกระต่ายตัวหนึ่ง กำลังติดตอประดู่อยู่ จึงตอบไปว่า

"เหตุที่ข้าร้องไห้ก็เพราะข้ากำลังจะตายนะซิ เพราะว่า เสือมันกำลังจะกินข้า" ช้างตอบเสียงเครือ

"แล้วเรื่องอะไรล่ะ เสือถึงจะกินเอ็ง ลองเล่าให้ข้าฟังหน่อยซิ" กระต่ายซักด้วยความสนใจ

"เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ข้าจะเล่าให้ฟัง" ว่าแล้วช้างก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้กระต่ายฟัง พอช้างเล่าเรื่องจบ กระต่ายก็พูดขึ้นว่า

"อ๋อ เรื่องแค่นี้เองหรือ เรื่องกล้วยๆ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เอ็งช่วยเอาข้าออกจากตอประดู่ เดี๋ยวข้าจะช่วยเอ็ง" กระต่ายพูด

ช้างดีใจมากที่กระต่ายออกปากช่วยเหลือ จึงใช้งวงจับกระต่ายดึงออกมาจากตอไม้ทันที เมื่อกระต่ายออกจากตอประดู่ได้แล้ว ก็วางแผนจัดการเสือทันที

"เจ้าช้าง ข้าจะขึ้นอยู่บนหลังเอ็ง เมื่อเดินไปถึงที่นัดหมายกับเสือไว้แล้ว ถ้าข้าเดินมาทางหัวให้เอ็งงุบหัวลงนะ และถ้าข้าเดินมาทางหางก็ให้เอ็งเอาหางงุบลงก็แล้วกัน" กระต่ายอธิบาย

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เสือจะกินข้าด้วยเล่า" ช้างถามด้วยความสงสัย

"เอาเถอะน่า ทำตามที่ข้าบอกก็แล้วกัน" กระต่ายยืนยัน

กระต่ายกับช้างก็เดินทางไปยังที่นัดหมายระหว่างช้างกับเสือ พอถึงที่หมาย กระต่ายเห็นเสือวิ่งมาทางด้านหน้าช้าง กระต่ายก็วิ่งไปทางหางช้าง ช้างก็งุบหางลงแล้วกระต่ายก็เอ่ยขึ้นว่า

"ช้างตัวเดียวไม่พออิ่มว่ะ จะไปหาเสือที่ไหนมากินอีกสักตัววะเนี่ย"

เสือได้ยินกระต่ายพูดดังนั้นก็ยังไม่แน่ใจ ยืนดูช้างอย่างสงสัย

ฝ่ายกระต่ายเห็นดังนั้น จึงวิ่งไปทางหัวช้างอีก ช้างก็งุับหัวลงทันที แล้วกระต่ายก็พูดเช่นเดิมอีกว่า

"ช้างตัวเดียวไม่พออิ่มว่ะ จะไปหาเสือที่ไหนมากินอีกสักตัววะเนี่ย"

เสือได้ยินชัดเป็นครั้งที่สอง ก็วิ่งพรวดอย่างไม่คิดชีวิต กลัวว่าจะโดนกินและนึกในใจว่า

"ขนาดช้างตัวเดียวยังไม่พอกิน จะเอาเสืออีกแน่ะ" เสือวิ่งไปได้สักพักก็ไปพบเจ้าค่างเข้า

"เฮ้ย เจ้าเสือเอ็งวิ่งอย่างกับลมพายุ เอ็งจะไปไหนวะ" เจ้าค่างพูดทักทาย

"ข้าไม่ได้ไปไหนหรอก ข้ากำลังวิ่งหนีตัวอะไรก็ไม่รู้ ตัวนิดเดียว แหมมันกินช้างก่อนข้าเสียอีก" เสือพูดอธิบายอบ่างกระหืดกระหอบ

"แล้วเอ็งทำไมต้องวิ่งหนีมันด้วยล่ะ" เจ้าค่างถาม

"ก็มันบอกว่า ช้างตัวเดียวกินไม่พออิ่ม มันอยากจะได้เสือมากินอีกตัวนะซิ" เสืออธิบาย

เจ้าค่างได้ฟังเสืออธิบายก็หัวเราะชอบใจ แล้วก็บอกกับเสือไปว่า

"โธ่เอ๊ย ทำตาขาวไปได้ ยังไม่รู้ว่ามันเป็นตัวอะไรเลย จะกลัวทำไม ไหนพาข้าไปดูมันหน่อยซิ ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่า มันเป็นใครกันแน่"

"ไม่เอาแล้ว ข้าไม่ไปแล้ว เอ็งไปตัวเดียวเถอะข้ากลัว" เสือปฏิเสธ

"ไปเป็นเพื่อนกันสิ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไปกับข้าแล้วไม่ต้องกลัว" เจ้าค่างคะยั้นคะยอ

"เอ้าไปก็ไป แต่เอ็งกับข้าต้องเอาหางผูกติดกันไว้นะ เอ็งจะได้ไม่หนีข้า" เสือต่อรอง

"เอ้าตกลง" ค่างตอบ

แล้วทั้งสองก็เอาหางผูกติดกันแล้วพากันเดินไปยังที่ช้างอยู่ กระต่ายเมื่อเห็นเสือกับเจ้าค่างมาด้วยกัน ก็เอ่ยขึ้นว่า

"เอ้า เจ้าค่าง เอ็งให้ข้ารอตั้งนาน น่าจะเอาเสืออ้วนๆ มาให้ข้ากิน แต่นี่เอ็งกลับไปเอาเสือผอมๆ มาให้ซะอีก แต่ไม่เป็นไร ขึ้นชื่อว่าเสือแล้วก็อร่อยเหมือนกันทั้งนั้นแหละ"

ฝ่ายเสือเมื่อได้ยินดังนั้น ด้วยความกลัวจึงกระโดดแผล็ววิ่งออกไปทันที พร้อมกับตะโกนว่า "เร็วเจ้าค่าง วิ่งหนีเร็ว"

ฝ่ายเจ้าค่างวิ่งไม่ทันเสือก็ถูกเสือลากวิ่งไปล้มลุกคลุกคลาน หัวฟาดตอไม้ไปตลอดทาง เสือเมื่อวิ่งไปได้สักพักก็รู้สึกเหนื่อยจึงหยุดวิ่ง เหลียวมาดูเจ้าค่างนอนฟันขาวอยู่จึงพูดขึ้นว่า

"เฮ้ย เจ้าค่าง ข้ารึวิ่งหนีเสียแทบแย่ ส่วนเอ็งกลับมานอนฟันขาวแหงอยู่ได้"

ไม่มีเสียงตอบจากเจ้าค่าง เพราะว่ามันได้ตายไปแล้วนั่นเอง...