ครั้งหนึ่ง พระโพธิสัตว์บังเกิดเป็นช้างใหญ่อยู่ในป่าหิมพานต์ ยังมีนายพรานผู้หนึ่งหลงป่า เดินร้องไห้อยู่ พญาช้างโพธิสัตว์เห็นเข้าก็สงสาร มีความเมตตา กรุณา เอางวงยกนายพรานขึ้นไปวางบนหลังของตนแล้วไปส่งที่ทางออกจากป่า แต่นายพรานเป็นคนโลภโมโทสัน อยากได้งาของพญาช้าง จึงได้จำหนทางไว้ เมื่อกลับบ้านไปแล้ว วันหลังก็ได้ย้อนกลับมาทางเดิม มาของาจากพญาช้าง เพราะพญาช้างต้องการบำเพ็ญบารมี ปรารถนาที่จะเป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต จึงยอมให้นายพรานตัดงาไปข้างหนึ่ง

     นายพรานได้ไปก็เอาไปขาย เอาเงินมาเลี้ยงบุตรภรรยา พอเงินหมดก็กลับมาของาอีกข้าง พญาช้างก็ยอมให้ตัดอีก เมื่อเงินหมดอีกก็กลับไปของาอีก โดยเอามีดเอาขวานถากเอาต้นงา เลือดก็ไหลอาบหน้าพญาช้าง

     เมื่อได้แล้ว นายพรานก็เดินทางกลับ เพียงแค่เดินลับตาพญาช้างเท่านั้น แผ่นดินก็แยกสูบเอานายพรานสู่อเวจีมหานรก ได้รับทุกข์ด้วยโทษที่อกตัญญูซ้ำแล้วซ้ำอีก

คติธรรม : ผู้อกตัญญูไม่รู้คุณท่านผู้มีพระคุณที่ทำไว้แก่ตน ย่อมต้องรับผลกรรม