จิตหดหู่เศร้าหมอง..แก้ไขไม่ใช่ง่ายเลยค่ะทำยังไงคะ
คือ 3 วันก่อนดิฉันได้ทำของหายเป็นสร้อยข้อมือหลุดจากแขนเมื่อไหร่ ที่ไหน ไม่รู้สึกตัวเลย เพราะอากาศที่นี่หนาว (เยอรมัน ) ต้องใส่เสื้อแขนยาวกันหนาวตลอดเวลา พอรู้ว่าของหาย...จิตตกทันทีเพราะเห็นหน้าสามีแล้วสงสารจับใจ เพราะเขาเพิ่งซื้อให้ใหม่ๆเลยมันทำให้เรารู้สึกแย่ รู้สึกผิด ที่ทำให้เขาผิดหวัง จิตที่เคยปฏิบัติมีคุณภาพดีหลุดหายไปเลย ห่อเหี่ยว ท้อแท้ เศร้าเสียใจประมาณ 2 วันนอนไม่หลับปวดหัว คิดมาก เมื่อวานพยายามตั้งสติอีกครั้งนึงใหม่ พยายามลืมว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว เอาหนังสือธรรมะมาอ่านเพื่อเป็นที่พึ่งทางใจ ก็ค่อยๆประคองจิตขึ้นมาได้ใหม่อีก ความหดหู่ลดลงเกือบสนิทแต่มันก็ทำได้ไม่ง่ายเลยค่ะ
สิ่งที่ครูบาอาจารย์สอนให้นำคำบริกรรมมาบริกรรมก็พยายามทำอยู่ค่ะ แต่การลืมเรื่องที่เพิ่งผ่านมามันยากจริงๆค่ะ ขออนุญาติกัลยาณมิตรผู้เจริญในธรรมทุกๆท่านแนะนำดิฉันด้วยค่ะ ว่าควรแก้ไขอย่างไร ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
อัศ
เคยอ่านนิทานเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับหลวงพ่อเจ้าอาวาส วันหนึ่งมีโยมนำป้านน้ำชาราคาแพงอย่างดีมาถวาย ตั้งแต่วันนั้นมาท่านไม่เคยมีความสุขเพราะเป็นห่วงป้านน้ำชา
จะใช้จะล้างก็ต้องคอยระมัดระวังกลัวว่าจะแตกทำลาย
วันหนึ่งเณรทำป้านน้ำชาตกแตก แรก ๆ หลวงพ่อก็ตกใจ สุดท้ายท่านก็ยิ้มออกบอกว่าแตกก็ดีเพราะเป็นทุกข์มาหลายเดือนแล้ว ต่อไปนีจะได้สบายใจเสียที
เป็นอย่างไรบ้างคะ ? นิทานเรื่องนี้