ดิฉันพิการมาเกือบ 9 ปี แล้ว แต่ไม่ได้มีความทุกข์ที่ต้องพิการแต่อย่างใด แต่ทุกข์ของดิฉันเกิดจากความคิดของดิฉันเอง บุคคล ๆ หนึ่ง บ่นอยู่ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น มีอุปนิสัยปากร้าย ชอบพูดจาโกหก บ่อยครั้งยุแยงให้คนรอบข้างทะเลาะกัน และพูดจาทำร้ายความรู้สึกของดิฉันเป็นอย่างมาก ดิฉันไม่มีความสุขใจเลย แต่ดิฉันก็ไม่ได้ว่ากล่าวตอบโต้หรือกระทำสิ่งใด ๆ เพียงแต่เก็บความรู้สึกอันทุกข์ใจนี้ไว้ ดิฉันอยากรู้ว่าจะทำอย่างไรให้บุคคลนี้ละเลิกจากการกระทำเหล่านี้   

ได้ยินเสียงที่ไม่น่าพอใจก็เป็นผลของอกุศลวิบากที่เคยทำไว้ในอดีต หลักการโยนิโสมนสิการแบบพื้นๆที่ชาวบ้านนำมาใช้กันก็มีหลายประเภท เช่น
1. เขาด่า ก็เป็นเพียงเสียง ก็ยังดีกว่าเขามาทำร้ายทางร่างกาย ดีกว่าฆ่าเราให้ตาย ก็แค่เสียง (ปุณโณวาทะสูตร)
2.คำด่าที่ไม่เป็นความจริง ไม่ได้ทำให้เรื่องจริงกลายเป็นเรื่องเท็จ
3. เขาน่าสงสารมากที่ด่าเรา เพราะเขาจะต้องได้รับผลของการด่านั้น
4.พระพุทธเจ้าสมัยเป็นพระโพธิสัตว์ ถูกตัดแขนขา ก็ยังอดทนไม่โกรธตอบได้เลย ก็แค่เสียงถ้าเราอดทนไม่ได้ สิ่งที่ยากกว่านี้จะอดทนผ่านไปได้อย่างไร นี้เป็นแบบฝึกหัดขันติอดทน
5.ฉลาดในการฟัง สิ่งใดเสพทางทวารใดแล้วเกิดอกุศล พึงเลี่ยงการเสพสิ่งนั้น
6.ไม่ต้องบ้าไปตามลมปากเขา ชีวิตของเราจะพริ้วไหวตามลมปากผู้อื่นผู้ประสงค์ร้ายกับเราทำไม อย่าเก็บมาคิดให้เสียเวลา คำพูดลมปากของพ่อแม่ บัณฑิตครูอาจารย์ผู้หวังดี ฯลฯ ทำไมเราไม่ไหวพริ้วกับคำพูดของพ่อแม่ครูอาจารย์ซึ่งเป็นผู้หวังดีกับเรา