เราต่างมีจินตนาการที่พึงใจซุกซ่อนอยู่ในจิตใต้สำนึกทุกคน

เรากำลังโดยสารรถทัวร์ไปตามเส้นทางอันยาวไกล

มองจากหน้าต่างรถเราเห็นภาพต่างๆ ผ่านไปรถราขวักไขว่บนถนน

เด็กน้อยโบกมือไหวๆอยู่ข้างทาง ฝูงวัวยืนเคี้ยวเอื้องอยู่กลางทุ่งหญ้า

นาข้าวเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา

ที่ราบสลับเนินสูง แต่ใจของเรากลับจดจ่ออยู่ที่สถานีปลายทาง

เราจึงพากันกระสับกระส่ายรุ่มร้อนกับการที่ต้องรอคอย

เพราะเราเชื่อว่าเมื่อไปถึงที่หมายสถานีสุดท้าย เราจะได้มีความสุขกันเสียที

บ้างก็ว่า "เมื่อซื้อรถคันใหม่รุ่นล่าสุด"

"เมื่อส่งลูกทุกคนจนจบมหาวิทยาลัย"

"เมื่อผ่อนบ้านหมด" และบ้างก็ว่า

"เมื่อได้เลื่อนตำแหน่ง" "เมื่อถึงวันเกษียณอายุ"

บ้างก็ว่า.........................

ทว่าในไม่ช้า เราก็ประจักษ์ว่าไม่มีสถานีปลายทาง

ไม่มีสถานีที่ใดให้เราเดินทางไปถึงเพื่อจบสิ้นการรอคอย

เพราะความสุขแท้จริงของชีวิตอยู่ที่การเดินทาง

ทุกสถานีจงมองหาสิ่งดีๆเพื่อเก็บเกี่ยวนำไปในสถานีต่อไปให้จงได้

"จงมีความสุขกับวันนี้" ดูจะเป็นคติประจำใจที่ดี

เพราะสิ่งที่ทำให้มนุษย์มัวเมาคลุ้มคลั่งมิใช่ภาระอันหนักในวันนี้ ทั้งสองเปรียบเสมือนโจรที่ปล้นเอาวันนี้ไปจากเรา

แต่คือความเสียใจที่มีให้กับวันวาน

และความหวาดกลัวต่อวันพรุ่งนี้ต่างหาก



เพราะฉะนั้น เลิกกระวนกระวายกับการรอยคอยให้ถึงสถานีปลายทางเสียเถอะ

มาปีนป่ายภูเขา กินไอศครีม เดินเท้าเปล่า ลงเล่นน้ำในลำธาร

ชื่นชมพระอาทิตย์ยามโผล่จากขอบฟ้าและอัสดงลงในแต่ละวัน

หัวเราะให้มากขึ้น

และพร่ำรำพันให้น้อยลง จงใช้ชีวิตทุกการหายใจให้คุ้มค่า

แล้วสถานีปลายทางจะปรากฏขึ้นเอง ณ บัดเดี๋ยวนี้....

ธรรมะสวัสดีขอรับ

(ณ เพลาหนึ่งจากสงขลาสู่เชียงใหม่)
..ธรรมฐิต..