การให้อภัย ไม่ใช่ยอมแพ้ ไม่ใช่เสียเปรียบ

ยอมกันเสียบ้าง ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง การยอมแพ้อาจหมายถึงชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ คือการให้อภัย

การให้อภัย ดูเหมือนว่า เรายอมไม่ติดใจไม่เอาเรื่อง แล้วเขาจะได้กำเริบ ส่วนเราเสียเปรียบ ความจริงแล้วไม่ใช่ เรากำลังบำเพ็ญบารมี คือ"อภัยทาน" อันเป็นทานบารมีที่สูงส่ง

บางคนรักมากหลงมาก เพราะเขาดี ก็ปรารถนาพบกันทุกชาติ หรือต้องการพบกันอีก บางคนก็อธิษฐานไม่ขอพบขอเจอกันอีกและไม่ให้อภัย ผลของการไม่อภัย ก็เหมือนการผูกสิ่งที่เราไม่ชอบไว้กับตัวตลอดเวลา คล้ายๆ ผูกเวร จองเวร ไม่มีที่สิ้นสุด

 การให้อภัย เป็นการฝึกจิต อบรมจิต เป็นการชำระใจ เป็นการยุติปัญหาต่างๆ เป็นการแสดงกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่การเสียหน้าหรือเสียรู้ ไม่ใช่การได้เปรียบเสียเปรียบ แต่เป็นการชำระล้างสิ่งที่ไม่ดีออกจากใจ เหมือนล้างภาชนะที่สกปรก ฉันนั้น 

การให้อภัยพูดง่ายแต่ทำยาก แม้จะยากเพราะใจไม่อยากทำ ก็ต้องฝืนใจ เพราะเมตตาและการให้อภัย เป็นคุณประโยชน์แก่เรา เป็นความสงบร่มเย็นของเราเอง ไม่ใช่ของใครอื่น

 การให้อภัยจึงเป็นชัยชนะของผู้มีปัญญา 

เจริญธรรม   

ใช่ค่ะเห็นด้วยกับการให้อภัยเป็นทานอย่างยิ่ง ดิฉันได้มีประสบการณ์ยากจะให้อภัย
แก่สามีและภรรยาน้อย มันยากมากที่จะทำใจอภัยได้ แต่ได้พบในภายหลังว่า
การให้อภัยเป็นการปลดแอกจิตวิญญาณเราเอง ให้ละความพยาบาทเพื่อตัดเวร
ตัดภัยให้หมดสิ้นกันไปในชาตินี้ และจบลงที่เราเอง ยึดคำพระพุทธองค์ว่าไม่มีเหตุ
ก็ไม่มีผล นี่อาจเป็นผลกรรมของเราในอดีตก็ได้ คิดเพื่อเป็นอุบายในการอภัย
แล้วพบว่าชีวิตมีความสุขขึ้นมาก โปร่งเบาสบาย กว่าการยึดความโกรธ อาฆาตมาไว้
กับตัว