หนูมีปัญหาเกี่ยวกับลูกมากๆ คือลูกๆโตกันแล้วก็จริงอยู่ วันๆเอาแต่ใจไม่ทำการทำงาน พ่อแม่เตือนไม่ได้เลย ไม่ทำการงานอะไร เที่ยว ไม่มีรายได้อะไร พูดกับพ่อกับแม่เหมือนไม่ใช่พ่อแม่ทั้งขู่ทั้งตะคอก ในหัวอกแม่ต้องพยายามทำใจและปลอบใจตัวเองว่าเป็นวิบากกรรมและใช้หนี้กรรม เมื่อคิดอย่างนี้ก็พอตั้งสติได้ชั่วครู่ หากเป็นอย่างนี้ตลอดไปก็คงมีปัญหาไม่มีสิ้นสุด
ด้วยเหตุนี้หนูขอเมตตาจากท่านผู้รู้ได้ช่วยหนูด้วยว่าจะใช้ธรรมะข้อใดมาช่วยจะได้ปลง ทำใจ และเพื่อความสบายใจ ช่วยหนูด้วยค่ะ ขอขอบคุณมากๆค่า   

เอาขำๆ ก็ มองโลกแง่ดี(มากๆ) เช่น ลูกบางคนฆ่า ทำร้ายร่างกายพ่อแม่ หรือ ขโมย ปล้น พ่อแม่ ติดยา เที่ยวผู้หญิง ส่ำสอน กินเหล้า ติดการพนัน โดนตำรวจไล่จับ ค้ายา ฯลน แต่ลูกเราไม่เป็น

พ่อแม่ คงต้องใจแข็งถ้าอยากให้ลูกดี เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ใช้ให้ครบ ถ้าถึงสุดๆแล้ว ก็อุเบกขาเสีย

เงินไม่ให้ ให้ก็ให้น้อย พอกินพอใช้ ไม่ให้ฟุ้มเฟือย
ไม่ก็ให้เงินไปก่อนนึง(ถ้าพอมีฐานะ)แล้วใช้จ่ายกันเอง

ถ้ามาขู่เงินก็หนีออกจากบ้านเลย(อาจจะแรงไปนิดส์) ลองทิ้งให้เขาหาเลี้ยงตัวเอง แอบสอดส่องดูแลอยู่ห่างๆ อาจจะสอบถามกับเพื่อนๆ หรือคนที่เขาสนิท ช่วยคอยสอดส่อง

ผมไม่ได้บอกว่าให้ทำตามผมน๊า แค่แนะนำ เผื่อปรับไปใช้อย่างประณีประนอมโดยเหมาะสมกับสถานะของคุณ


ลองอ่านดูครับ กรณีศึกษาคล้ายๆกัน ของหลวงพ่อจรัญท่านนำมาสอน
http://www.oknation.net/blog/print.php?id=322463
http://board.palungjit.com/archive/index.php/t-11566.html