โอวาทหนึ่งวันก่อนมรณภาพของพระอาจารย์ใหญ่ มั่น ภูริทตฺโต ที่วัดป่าบ้านภู่ ๑๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๙๒
โอวาทหนึ่งวันก่อนมรณภาพของพระอาจารย์ใหญ่ มั่น ภูริทตฺโต

ในปลายปี พ.ศ. ๒๔๙๒ ท่านพระอาจารย์ใหญ่มั่น ภูริทตฺโตอายุได้ ๘๐ ปี
และมีอาการอาพาธหนัก เมื่อออกพรรษาแล้วคณะศิษย์จึงได้ร่วมกัน
นำท่านพระอาจารย์ใหญ่จากวัดป่าบ้านหนองผือ เพื่อจะไปยังวัดป่าสุทธาวาส
และระหว่างทางได้แวะพักที่วัดป่าบ้านภู่ ในช่วงที่พักอยู่ที่วัดป่าบ้านภู่
อาการของท่านพระอาจารย์ใหญ่ได้ทรุดลงโดยตลอด

ท่านพระอาจารย์ทองคำ จารุวณฺโณ (ญาโณภาโส) ซึ่งเป็นผู้หนึ่งที่ได้อุปัฎฐาก
ท่านพระอาจารย์ใหญ่อย่างใกล้ชิด ได้บันทึกไว้ว่า ในยามรุ่งสางของ
วันที่ ๑๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๙๒ (หนึ่งวันก่อนวันมรณภาพของท่านพระอาจารย์ใหญ่)
ท่านได้เปิดหน้าต่างกุฏิของท่านพระอาจารย์ใหญ่ออก และพบว่ามีชาวบ้านนับเป็นร้อยๆคน มานั่งเฝ้าอาการของท่านพระอาจารย์ใหญ่อยู่
ท่านพระอาจารย์ใหญ่มั่น ภูริทตฺโต จึงได้กล่าวอบรมญาติโยมว่า

“พวกญาติโยมพากันมามาก มาดูพระเฒ่าป่วย ดูหน้าตาสิ เป็นอย่างนี้ละญาติโยมเอ๋ย
ไม่ว่าพระ ไม่ว่าคน พระก็มาจากคน มีเนื้อมีหนังเหมือนกัน คนก็เจ็บป่วยได้ พระก็เจ็บป่วยได้ สุดท้ายก็คือตาย

ได้มาเห็นอย่างนี้แล้ว ก็จงพากันไปพิจารณา เกิดมาแล้วก็แก่เจ็บตาย
แต่ก่อนจะตาย ทานยังไม่มีก็ให้มีเสีย ศีลยังไม่เคยรักษาก็ให้รักษาเสีย
ภาวนายังไม่เคยเจริญก็เจริญเสียให้พอ จะได้ไม่เสียทีที่ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา
ด้วยความไม่ประมาท นั้นละจึงจะสมกับที่ได้เกิดมาเป็นคน
เท่านี้ละ พูดมากก็เหนื่อย”

คัดลอกจากหนังสือ มรณานุสติธรรม จัดทำโดยครอบครัว บุตร หลาน
ของคุณประสิทธิ์-คุณอิงอร จิรกิติ เพื่อเป็นที่ระลึกในพิธีเปิดอาคารจิรกิติ
อาคารเรือนพักผู้ปฏิบัติธรรม ณ ศูนย์วิปัสสนายุวพุทธฯ เฉลิมพระเกียรติ (ศูนย์๒)
ปทุมธานี เมื่อวันที่ ๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๑

กราบพระอาจารย์ใหญ่มั่น ภูริทตฺโต ที่เคารพยิ่ง
สาธุ...สาธุ...สาธุ...ขออนุโมทนากับครอบครัว “จิรกิติ” ด้วยครับ

หากท่านใดมีข้อคิดเห็น หรือข้อธรรมะใดๆ หรือมีอธิบายข้อธรรมะใดๆของพระอาจารย์ใหญ่มั่นแล้ว กรุณาเรียนเชิญโพสต์ได้เลยครับ

ดูกระทู้เก่าเรื่อง "โอวาทครั้งสุดท้ายของหลวงปู่มั่น" ได้จากกระทู้นี้ครับ

http://larndham.net/index.php?showtopic=33615&st=0



ความคิดเห็นที่ 1 จากคุณ : zakai

สาเหตุที่ท่านพระอาจารย์มั่นให้ลูกศิษย์นำท่านไปยังวัดป่าสุทธาวาส
เพราะว่า ท่านรู้ว่าถ้าท่านละสังขาลที่วัดป่าหนองผือ จะมีผู้คนมากันมาก
และชาวบ้านที่นั่นจะต้องฆ่าสัตว์เพื่อทำอาหารมาเลี้ยงคนเหล่านั้น
ท่านพระอาจารย์มั่นจึงปรารถเป็นทำนองว่า"ถ้าเราตายที่นี่(วัดป่าหนองผือ)
สัตว์ทั้งหลายก็จะได้รับเคราะห์ไปด้วย และชาวบ้านก็จะมีบาปมากขึ้น"
ไปวัดป่าสุทธาวาสดีกว่า เพราะที่นั่นอยู่ในเมือง มีข้าวปลาอาหารพร้อม
สามารถซื้อหามาเลี้ยงศิษยานุศิษย์ ที่จะมาร่วมงานท่านได้
ท่านจึงบอกแก่ลูกศิษย์ของท่านว่า "พาเราไปวัดป่าสุทธาวาสเถอะ
ที่นั่นเหมาะดี"
ขณะที่คณะลูกศิษย์ปรึกษากันว่าจะนำท่านไปด้วยวิธีใด
เพราะสมัยนั้นทั้งหมู่บ้านมีรถยนต์อยู่คันเดียว และต้องรอ
เวลาด้วย ท่านพระอาจารย์มั่นจึงบอกแก่ลูกศิษย์ของท่านว่า
"ต้องไปวันนี้เลย เพราะเวลาไม่มีแล้ว"คณะลูกศิษย์
จึงนำท่านไปด้วยการหามไปยังวัดป่าสุทธาวาส

เมื่อคณะลูกศิษย์นำท่านพระอาจารย์มั่นไปถึงวัดป่าสุทธาวาสแล้ว
พอค่ำลง ท่านพระอาจารย์มั่นจึงบอกแก่คณะลูกศิษย์ของท่านว่า
"เราจะภาวนา(ไม่อยากให้ใครรบกวน) แล้วท่านก็ละสังขาล
ในคืนนั้น เวลา 02.23 น.

ท่านพระอาจารย์มั่น พระอรหันต์ผู้หมดจดจากกิเลสทั้งปวง
แม้แต่การละสังขาลของท่าน ยังคิดไม่อยากให้ทั้งคน
ทั้งสัตว์ มีบาปมีเวรต่อกัน..