Tธรรมทานว่าเลิศแล้วเหตุใดจึงไม่อาจสู้อภัยทานได้   

สวัสดีค่ะคุณสงสัย
แล้วคุณไปทราบมาจากไหนกันคะ สำหรับปุจฉานี้ ?

ก่อนอื่นดิฉันผู้น้อยขออนุญาติท่านผู้เจริญในธรรมทุกท่านแสดงความคิดเห็นที่ตนเองมีในปัญญาอันน้อยนิดนะคะ ผิดถูกขอความกรุณาชี้แนะด้วยค่ะ

ตามประสพการณ์ที่ดิฉันประสพมาจากการที่ต้องผจญกับมารในใจ ที่มีโทสะจริตที่แรงกล้าอยู่ โดยถูกบุคคลคนหนึ่งพยายามยั่วยุต่างๆนาๆให้เกิดกิเลส ซึ่งปกติดิฉันจะเป็นคนที่โกรธง่ายและอาฆาตรุนแรง แต่ผลจากการที่ได้เว๊ฟนี้และกัลยาณมิตรที่ประเสริฐหลายๆท่านช่วยสอนอบรมจิตให้มีคุณภาพที่ดีขึ้น จากพรหมวิหาร 4 และอริยสัจ 4 ที่ดิฉันนำมาดำเนินต่อชีวิตตนเอง จึงมองเห็นภัยที่จะตามมาว่า เพราะเมื่อดิฉันโกรธเมื่อไหร่ต้องตามทำร้ายร่างกาย หรือทำลายร้างกันไปให้แตกหักข้างหนึ่ง (นั่นคืออุปนิสัยที่ยังไม่เคยอบรมจิต)
เมื่อเล็งเห็นว่าไม่มีคุณประโยชน์อันใดเลยที่จะไปก่อให้เกิดเวรกรรมกันมากขึ้น
มีแต่ให้โทษ ดิฉันระลึกถึงอริยสัจ 4 ว่า ทุกข์ สมุหทัย นิโรธ มรรค คืออะไร? ทุกข์ เหตุที่ก่อให้เกิดทุกข์ หนทางดับทุกข์
ดิฉันจึงมองไปที่สาเหตุปัจจัยคือเธอผู้นั้นมีจิตริษยาและพยาบาทอาฆาตที่รุนแรง มีโมหะมาก โทสะมาก ฉะนั้นสถานเดียวที่สิ้นภพ สิ้นชาตินี้เธอจะต้องตกไปสู่อบายภูมิ ปัญญาดิฉันผุดคิดได้เพียงเท่านั้น ความเมตตาเกิดเองค่ะ แทนที่จะโกรธกลับสงสารเธอที่คิดปองร้ายดิฉัน ดิฉันจึงตั้งสัตย์ปฏิญานว่า ขออโหสิกรรมให้แก่เธอ และแผ่เมตตาส่วนกุศลที่ดิฉันได้ทำทั้งหมดเพื่อขออย่าให้เธอต้องตกสู่อบายภูมิเลย เพราะธรรมชาติของมนุษย์ถ้าชีวิตที่มีความสุขอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องไปสร้างปัญหาเบียดเบียน หรือ ริษยาใครอื่นเขา เราก็เป็นสุข
วันนั้นเอง มารไม่มี บารมีไม่เกิด จึงเกิดขึ้นกับตนเอง ดิฉันพิมพ์ข้อความเข้ามาหากัลยาณมิตรที่นี่ด้วยความปิติ น้ำตาไหลตลอดเวลา ที่สามารถชนะมารในใจตนเองได้
นี่คือสิ่งที่คุณถามมาว่า ทำไมอภัยทานจึงมีบารมีที่น่าจะสูงกว่าธรรมทาน
(ตามความเข้าใจของดิฉันนะคะ)ผิดถูกอย่างไร บัณฑิตทั้งหลายท่านคงชี้แนะเอง แต่เป็นปิติสุขที่ยิ่งใหญ่ค่ะ และจนตราบทุกวันนี้ดิฉันไม่เคยลืมบุญคุณของคนๆนั้นเลยที่ทำให้ดิฉันฟันฝ่าสนามอารมณ์โกรธของตนเองตรงนี้ไปได้ค่ะ
สาธุ...ค่ะเจริญในธรรมค่ะ
ธรรมะปฏิบัติเองจึ่งเห็นผลค่ะ ปัจจัตตัง ค่ะ


อนึ่ง..ดิฉันโดนด่าด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย และใส่ร้ายป้ายสีสารพัดทั้งที่ไม่มีมูลความจริงเลยเป็นเดือนๆและทุกวันค่ะ ในเว๊ฟสาธาระณะเว๊ฟหนึ่งเพื่อพยายามยั่วยุให้เราเกิดกิเลส เพราะเราเคยสนิทกัน เธอรู้ว่าดิฉันเป็นคนที่โมโหร้ายมาก แต่ดิฉันนิ่ง ดูเขาว่าจะสักแค่ไหน ในขณะเดียวกันก็นะพระธรรมมาปฏิบัติ ก็ทำได้สำเร็จค่ะ
นี่คือประสพการณ์ทั้งหมดที่ได้รับและประสพความสำเร็จทุกวันนี้เธอเงียบไปเองค่ะ การจองเวรจึงไม่มีเกิดขึ้น

ส่วนธรรมทานนั้น(ตามความเข้าใจดิฉันนะคะ) ใครๆก็ทำได้ ยิ่งสมัยนี้เปิดคอมค้นหา ธรรมเทศนาจากพระผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบสักองค์หนึ่ง ก๊อปปี้ไปแล้วโพ๊สเข้าที่ใดที่หนึ่ง มันง่ายกว่าการชนะใจตนด้วยการให้อภัยทานมันทำยากค่ะ จึงบารมีสูงกว่า ตามความคิดของดิฉันผู้ที่เพิ่งปฏิบัติและมีปัญญาเพียงน้อยนิดค่ะ

ขอบพระคุณเว๊ฟธรรมะไทย และ กัลยาณมิตรผู้เจริญในธรรมทุกท่านด้วยค่ะ ที่ช่วยกันปลุกปั้นดิฉันมาจากที่ไม่รู้จัก ก.ไก่ ข.ไข่ ของธรรมะเลยค่ะ