|
<๒.
ศาสนาพราหมณ์ (Brahmanism)
เป็นศาสนาที่เก่าแก่ที่มีวิวัฒนาการมาพร้อมกับการมาของชาวอารยันราว
๔,๐๐๐ ปีมาแล้ว ในชั้นต้นพวกอารยันนับถือภูติผีปีศาจ
อำนาจต่างๆ ทางธรรมชาติที่ไม่สามารถอธิบายได้
ต่อมาการนับถือธรรมชาติต่าง ๆ จึงพัฒนามาสู่การทำรูปเคารพ
และเทพีต่าง ๆ มากมาย เช่นพระอินทร์ พระวิรุฬ
พระอัคนี เป็นต้น
ลัทธิความเชื่อเหล่านี้เองที่ได้พัฒนาการมาเป็นศาสนาพราหมณ์
เป็นศาสนาที่ไม่มีศาสดาเป็นผู้ก่อตั้งเหมือนหลาย
ๆ ศาสนา ปัจจุบันเรียกว่าศาสนาฮินดู (Hinduism)
มีผู้นับถือทั่วโลกเกือบ ๘๐๐ ล้านคนทั้งอินเดีย,เนปาล
และบางส่วนของอินโดนีเซีย
เมื่อชาวอารยันเข้ามาตั้งรกรากในชมพูทวีปแล้ว
ก็ได้รวบรวมคำสอนคำอ้อนวอนของตนขึ้นเป็นครั้งแรกเป็นภาษาสันสกฤต
เรียกว่า พระเวท (Veda) ซึ่งแปลว่าความรู้
คัมภีร์ ที่แต่งขึ้นครั้งแรกเรียกว่า ฤคเวค
(Rigveda)ต่อมาจึงได้เรียบเรียงคัมภีร์เพิ่มเติมตามลำดับคือ
ยชุรเวท (Yajurveda) สามเวท (Samveda)
อาถรรพเวท (Atharveda) แต่ทั้งสี่คัมภีร์นี้มีลักษณะแตกต่างกันดังนี้
๑.
ฤคเวท (Rigveda) เป็นคัมภีร์ที่เกี่ยวเนื่องกับบทสวดต่าง
ๆ เพื่อสรรเสริญพระเจ้า , ฤทธิ์เทวะและ ธรรมชาติ
กล่าวถึงการสร้างโลก เป็นคัมภีร์ที่เก่าแก่ที่สุด
มีบทสวดถึง ๑,๐๒๘ บท
๒.
ยชุรเวท (Yajureda) เป็นคัมภีร์ที่เกี่ยวกับบทร้อยกรองบวงสรวงต่าง
ๆ ใช้ในพิธีการบูชายัญที่เรียกว่า ยัญพิธีในทางศาสนา
๓.
สามเวท (Samveda) เป็นคัมภีร์ที่เกี่ยวกับกลศาสตร์รวมทั้งสังคีตเป็นคัมภีร์บทสวดมนต์
สำหรับประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ของประชาชนทั่ว
ๆไป
๔.
อาถรรพเวท (Atharvaveda) เป็นคัมภีร์ที่เกี่ยวกับเวทมนต์
คาถาต่าง ๆ ที่เน้นไปในทางไสยศาสตร์
ต่อมาคัมภีร์ทั้งสี่ได้กลายมาเป็นคัมภีร์สำคัญของศาสนาฮินดู
เป็นศาสนาที่รวมพระเจ้าในทุกสิ่งอย่างจึงปรากฏว่า
มีพระเจ้ามากมาย เช่นพระอัคนี (ไฟ) พระโสม (จันทร์)
พระอินทร์ พระอาทิตย์ พระพรหม พระอิศวร พระนารายณ์
พระวิษณุ พระกฤษณะ พระราม และพระพิฆเณศ เป็นต้น
นิกายศาสนาฮินดู
(Hindu Sects)
 |
| พระวิษณุ
เทพเจ้าองค์สำคัญของฮินดู |
ศาสนาฮินดู ที่สืบเนื่องจากศาสนาพราหมณ์นับเป็นศาสนาที่เก่าแก่มากที่สุด
สำหรับศาสนาที่มีคนนับถือปัจจุบันได้แบ่งออกเป็นหลายนิกายที่สำคัญคือ
๑.
นิกายไวศณพ (Vishnav) เป็นนิกายที่นับถือพระวิษณุเจ้าเป็นเทพองค์สูงสุด
เชื่อว่าวิษณุสิบปาง หรือนารายณ์ ๑๐ ปางอวตารลงมาจุติ
มีพระลักษมีเป็นมเหสี มีพญาครุฑเป็นพาหนะ นิกายนี้มีอิทธิพลมากในอินเดียภาคเหนือและภาคกลาง
ของประเทศ นิกายนี้เกิดเมื่อ พ.ศ. ๑๓๐๐ สถาปนาโดยท่านนาถมุนี
(Nathmuni)
๒.
นิกายไศวะ (Shiva) เป็นนิกายที่เก่าที่สุด
นับถือพระศิวะเป็นเทพเจ้าสูงสุด พระศิวะเป็นเทพทำลายและสร้างสรรค์ด้วย
สัญลักษณ์ อย่างหนึ่งแทนพระศิวะคือศิวลึงค์และโยนีก็ได้รับการบูชา
เช่น องค์พระศิวะ นิกายนี้ถือว่าพระศิวะเท่านั้นเป็นเทพสูงสุดแม้แต่พระพรหม,
พระวิษณุก็เป็นรองเทพเจ้าพระองค์นี้ นิกายนี้เชื่อว่าวิญญาณเป็นวิถีทางแห่งการหลุดพ้นมากกว่าความเชื่อในลัทธิภักดี
นิกายนี้จะนับถือพระศิวะและพระนางอุมาหรือกาลีไปพร้อมกัน
๓.
นิกายศักติ (Shakti) เป็นนิกายที่นับถือพระเทวี
หรือพระชายาของมหาเทพ เช่น สรัสวดี พระลักษมี
พระอุมา เจ้าแม่ทุรคา และเจ้าแม่กาลีซึ่งเป็นชายาของมหาเทพทั้งหลาย
เป็นผู้ทรงกำลังหรืออำนาจของเทพสามีไว้ จึงเรียกว่า
ศักติ (Power) นิกายนี้เป็นที่นิยมในรัฐเบงกอล
และรัฐอัสสัม เป็นต้น
๔.
นิกายคณะพัทยะ (Ganabadya) นิกายนี้นับถือพระพิฆเณศเป็นเทพเจ้าสูงสุด
พระพิฆเณศเป็นเทพเจ้าแห่งความกล้าหาญและฉลาด
สุขุม มีเศียรเป็นช้าง รูปร่างเล็กอ้วน สมบูรณ์
แต่ร่าเริง นิกายนี้มีผู้นับถือน้อย แม้แต่ในอินเดียเอง
๕.
นิกายสรภัทธะ (Sarabhadh) เป็นนิกายขนาดเล็ก
ในสมัยก่อนบูชาพระอาทิตย์ (สูรยะ) มีผู้นับถือมากในอดีต
ปัจจุบันมีจำนวนน้อย นิกายนี้มีพิธีอย่างหนึ่งคือ
กายตรี ถือว่ามีอำนาจศักดิ์สิทธิ์ คือการกลับมาของพระอาทิตย์เป็นฤๅษีวิศวามิตร
๖.
นิกายสมารธะ (Samardha) เป็นนิกายที่ใหญ่พอสมควร
นับถือทุกเทพเจ้าทุกพระองค์ในศาสนา ฮินดู ความเชื่อแบบนี้เป็นที่นิยมอย่างแพร่หลาย
เพราะสามารถบูชาเจ้าได้ตามต้องการ
|
